மார்க்சிஸ்ட் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் 20ஆவது அகில இந்திய மாநாட்டை நோக்கி...பிரகாஷ் காரத்

மார்க்சிஸ்ட் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் 20ஆவது அகில இந்திய மாநாடு வரும் 2012 ஏப்ரல் 4 - 9 தேதிகளில் கேரள மாநிலம் கோழிக்கோடில் நடைபெறவிருக்கிறது. கட்சியின் அகில இந்திய மாநாடு என்பது கட்சியின் ஓர் உயர்ந்தபட்ச அமைப்பாகும். அதுதான் எதிர்கால அரசியல் உத்திகளைத் தீர்மானித்திடும். அதுமட்டுமல்லாமல் அதுதான் கடந்த அகில இந்திய மாநாட்டிற்குப் பின்னர் நடைபெற்ற வேலைகளை ஆய்வு செய்து, கட்சி ஸ்தாபனத்தின் திசைவழியைத் தீர்மானித்திடும். முக்கியமான தத்துவார்த்த பிரச்சனைகளை விவாதிக்கும் அமைப்பாகவும் இது திகழும்.

கட்சியின் 19ஆவது அகில இந்திய மாநாட்டிற்குப் பின்னர் கடந்த நான்காண்டுகள் உலகப் பொருளாதார நெருக்கடியைச் சந்தித்து, வளர்ச்சியடைந்த முதலாளித்துவ நாடுகளில் கடும் விளைவுகளை ஏற்படுத்தியது. இந்நாடுகள் பின்பற்றிய நவீன தாராளமயக் கொள்கைகளின் காரணமாக இந்நாட்டு மக்களின் வாழ்வாதாரங்களின் மீது கடும் தாக்குதல்களை ஏற்படுத்தியது, வேலையில்லாத் திண்டாட்டமும் அதிகரித்தது. மீண்டும் ஒருதடவை, முதலாளித்துவ அமைப்பு என்பது நெருக்கடியற்ற, சுரண்டலற்ற ஓர் அமைப்பாக இருக்க முடியாது என்பதை இது மீண்டும் ஒரு தடவைக் காட்டிவிட்டது. இதன் காரணமாக சமீப காலத்தில் இந்நாடுகளில் தங்கள் உரிமைகளையும், வாழ்வாதாரங்களையும் பாதுகாத்துக் கொள்வதற்காக எண்ணற்ற போராட்டங்களிலும் இயக்கங்களிலும் மேலும் மேலும் மக்கள் இணைந்த வண்ணம் உள்ளார்கள். நவீன தாராளமயக் கொள்கைகளுக்கு எதிர்ப்பு வளர்ந்து கொண்டிருப்பதன் மூலம், இடது மாற்றை உருவாக்குவதற்கான வாய்ப்பும் உலகம் முழுதும் அதிகரித்துக் கொண்டிருக்கிறது. லத்தீன் அமெரிக்க நாடுகளில் இடதுசாரிகள் முன்னேறிக் கொண்டிருப்பது இவ்வுண்மைக்கு சாட்சியமாகும்.
நவீன தாராளமயக் கொள்கைகளுக்கு எதிரான போராட்டம்
தேசிய அளவில், கடந்த இருபதாண்டுகளாக ஆட்சியாளர்கள் வெறித்தனமாகக் கடைப்பிடித்து வந்த தாராளமயக் கொள்கைகள் இரு வித இந்தியர்களை உருவாக்கி இருக்கிறது. முதல்விதமானவர்கள், நவீன தாராளமயக் கொள்கைகளின் காரணமாக பயனடைந்த இந்திய மற்றும் வெளிநாட்டுப் பெரு முதலாளிகள், நிதி மற்றும் ரியல் எஸ்டேட் ஊக வர்த்தகர்கள் மற்றும் இந்நாட்டின் இயற்கை வளங்களை கொள்ளையடித்திட உரிமங்கள் வழங்கப்பட்டவர்கள். இரண்டாவது விதமானவர்கள் கோடிக்கணக்கான சாமானிய மக்கள். தொழிலாளர்கள், விவசாயிகள், விவசாயத் தொழிலாளர்கள், சிறிய கடை வணிகர்கள், கைவினைஞர்கள், மற்றும் அற்பக் கூலி பெறும் மக்கள். இவர்களில் சமூக ரீதியாக ஒடுக்கப்பட்ட தலித்துகள், பழங்குடியினர், பெண்கள் மற்றும் சிறுபான்மையினரும் அடங்குவர். உணவுப் பொருள்களின் கடும் விலை உயர்வாலும், வேலையில்லாக் கொடுமையாலும், விவசாய நெருக்கடியாலும், பாரம்பர்ய வாழ்வாதாரங்களை இழந்ததாலும் கடுமையாகப் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் இவர்கள்தான். இவர்களில் வேலை கிடைத்தோருக்கும் உரிய ஊதியம் தர மறுப்பதோடு அற்ப ஊதியமே வழங்கப்படுகிறது. இவர்களுக்கு எவ்விதமான சமூகப் பாதுகாப்பும் கிடையாது. இப்பிரிவினரை எவ்விதம் அணிதிரட்டப்போகிறோம் என்பதையும், அவர்கள் பிரச்சனைகளை முன்னிலைப் படுத்தி இயக்கங்களையும் போராட்டங்களையும் எங்ஙனம் வளர்த்தெடுக்கப்போகிறோம் என்பதையும், கட்சியின் அகில இந்திய மாநாடு விவாதிக்க இருக்கிறது. உழைக்கும் மக்களின் ஒற்றுமையை எப்படி வளர்த்தெடுப்பது மற்றும் அவர்களின் ஒன்றுபட்ட போராட்டங்களை எப்படி முன்னெடுத்துச் செல்வது என்பன மாநாட்டின் நிகழ்ச்சி நிரலாக அமைந்துள்ளன.
சாதி, மதம் மற்றும் பாலினம் ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் அமைந்துள்ள சமூக ஒடுக்குமுறையால் பாதிக்கப்பட்டவர்களின் பிரச்சனைகளையும் எடுத்துக் கொண்டு போராட்ட வியூகங்களை அமைத்திட கட்சி தீர்மானித்திருக்கிறது. இத்தகைய ஒடுக்குமுறைகளுக்கு எதிரான போராட்டங்கள் விரிவாக்கப்பட வேண்டும். இவை, இடதுசாரிகள் மற்றும் ஜனநாயக இயக்கத்தின் மேடையின் ஓர் அங்கமாக மாற வேண்டும். இப்பிரச்சனை மீதும் கட்சியின் அகில இந்திய மாநாடு விவாதிக்க இருக்கிறது.

ஏகாதிபத்தியத்திற்கு எதிரான, மிகவும் உருக்குபோன்று உறுதியான படையாக மார்க்சிஸ்ட் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி விளங்குகிறது. சமீப ஆண்டுகளில், எப்படி ஐமுகூ அரசாங்கம் சுயேட்சையான அயல்துறைக் கொள்கையைக் கைகழுவிவிட்டு, அமெரிக்க ஆதரவுடன் கூடியதொரு போர்த்தந்திரக் கூட்டணியை (strategic alliance) உருவாக்கிக் கொண்டிருக்கிறது என்பதை நாம் பார்த்தோம். இது நம் நாட்டின் இறையாண்மை மீது கடும் விளைவுகளை ஏற்படுத்தியதோடு, நாட்டு மக்களின் நலன்களுக்கு எதிரான பொருளாதாரக் கொள்கைகளை மக்கள் மீது திணிக்கக்கூடிய அளவிற்கு இட்டுச் சென்றுள்ளது. ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்புப் போராட்டங்களையும், நாட்டின் இறையாண்மையைப் பாதுகாப்பதற்கான இயக்கங்களையும் எப்படி வலுப்படுத்தப் போகிறோம் என்பதையும், கட்சியின் அகில இந்திய மாநாடு விவாதிக்க இருக்கிறது.
கட்சியின் சுயேட்சையான பங்கினை வலுப்படுத்துவோம்.

நம் கட்சியின் சுயேட்சையான பங்கினையும் செயல்பாடுகளையும் அதன் அரசியல் தளத்தையும் செல்வாக்கையும் எங்ஙனம் உயர்த்தப் போகிறோம் என்பதுதான் மாநாட்டின் அரசியல் தீர்மானத்தில் விவாதத்திற்காக முன்வைத்துள்ள மையக் கேள்வியாகும். இதற்கு, கட்சி, நம் அடிப்படை வர்க்கங்களின் - ஐமுகூ அரசாங்கத்தின் மக்கள் விரோதக் கொள்கைகளின் மோசமான விளைவுகளை நேரடியாக அனுபவிக்கின்ற தொழிலாளர் வர்க்கம், ஏழை விவசாய வர்க்கம் மற்றும் விவசாயத் தொழிலாளர்களின் - போராட்டங்களை உருவாக்க வேண்டியிருக்கிறது. நாட்டிலுள்ள பல்வேறு பகுதி மக்களையும் நவீன தாராளமயக் கொள்கைகளின் விளைவுகள் எப்படியெல்லாம் பாதித்திருக்கின்றன என்பது குறித்து துல்லியமானதோர் ஆய்வினை நடத்தி, அவர்களின் பிரச்சனைகளை அடையாளப்படுத்த வேண்டியிருக்கிறது.

முறைசாராத் தொழிலாளர்கள், விவசாயத் தொழிலாளர்கள், ஏழை விவசாயிகள் மற்றும் நாட்டுப்புற ஏழைகள் என்று கடுமையாகப் பாதிக்கப்பட்டவர்களைத் தொடர்ந்து விடாப்பிடியாக போராட்டப்பாதையில் அணிதிரட்ட வேண்டிய பணியினை, ஒட்டுமொத்த கட்சியின், செல்லும் திசைவழியை, விவாதிப்பதே மாநாட்டின் பிரதானப் பணியாக இருந்திடும்.
இந்தியாவில் வகுப்புவாதம் ஆளும் வர்க்கங்களின் போர்த்தந்திரங்களுடன் பின்னிப்பிணைந்திருக்கிறது. உழைக்கும் வர்க்கங்களைப் பிரிப்பதற்கும், வலதுசாரி நவீன தாராளமயக் கொள்கைகளுக்கு முட்டுக் கொடுப்பதற்கும் அவர்கள் இதனைப் பயன்படுத்திக் கொள்கிறார்கள். அது பாஜக-வாக இருந்தாலும் சரி, சிவ சேனைக் கட்சியாக இருந்தாலும் சரி, அல்லது வேறெந்த வகுப்புவாத சக்திகளாக இருந்தாலும் சரி - அவை பெரு மூலதனம் மற்றும் சந்தைப் பொருளாதாரக் கொள்கைகளின் அமலாக்கத்தை எவ்விதக் கூச்சநாச்சமுமின்றி ஏற்றுக் கொள்பவைகளேயாகும். வகுப்புவாதக் கட்சியால் நடத்தப்படும் அரசாங்கங்கள் எப்படி பெரு முதலாளிகள் மற்றும் நிலப்பிரபுக்களின் ஏவலர்கள்போல் செயல்பட்டுக் கொண்டிருக்கின்றன என்பதற்கு குஜராத், மத்தியப் பிரதேசம் மற்றும் கர்நாடகாவில் உள்ள பாஜக அரசாங்கங்களின் செயல்பாடுகளே எடுத்துக் காட்டுகளாகும். எனவே, நவீன தாராளமயக் கொள்கைகள் மற்றும் வகுப்புவாதத்திற்கெதிராக போராடுவது என்பதை இணைத்தே நாம் முன்னெடுத்துச் செல்ல வேண்டியிருக்கிறது.

அரசியல் நிலைப்பாடு
அரசியல்ரீதியாக இதன் பொருள், காங்கிரஸ் மற்றும் பாஜக ஆகிய இரு பெரும் பெரு முதலாளிகள் கட்சிகளையும் எதிர்த்திட வேண்டும் என்பதேயாகும். இன்றைய சூழ்நிலையில், நாடு முழுதும் மார்க்சிஸ்ட் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியையும் அதன் சுயேட்சையான வளர்ச்சியையும் வலுப்படுத்துவதென்பதே நம்முன் உள்ள மிகவும் முக்கியமான பணியாகும். இதனுடன், இடதுசாரிக் கட்சிகளின் ஒற்றுமையை வலுப்படுத்திடவும், இடதுசாரி அரசியலை முன்னிறுத்தக்கூடிய விதத்தில் அனைத்து இடதுசாரி சக்திகளையும் ஒன்றுதிரட்டிடவும் வேண்டும். இடது மற்றும் ஜனநாயகக் கூட்டணியை உருவாக்கும் பணியும் கட்சியின் முன்னேயுள்ளது. ஏனெனில், அதுதான் பெரு முதலாளிகளின் கட்சிகள் மற்றும் முதலாளித்துவ - நிலப்பிரபுத்துவ ஆட்சிக்கு எதிரான உண்மையான மாற்றாக இருக்க முடியும். நாம் தொழிலாளர் வர்க்கம், விவசாயிகள், விவசாயத் தொழிலாளர்கள் மற்றும் உழைக்கும் மக்களின் இதர பிரிவினரையும் போராட்டங்கள் மற்றும் ஒன்றுபட்ட இயக்கங்கள் மூலமாக அணிதிரட்டிடும்போது, ஒரு வலுவான இடது மற்றும் ஜனநாயக முன்னணி உருவாகிடும். காங்கிரசையும் பாஜகவையும் எதிர்த்திடும் போராட்டத்தில் இத்தகையதொரு கூட்டணியைக் கட்டிட முயற்சிக்கும் வேளையில், கட்சி மக்கள் பிரச்சனைகளின் மேல் நடத்தப்படும் போராட்டங்களிலும், மதச்சார்பின்மையைப் பாதுகாப்பதற்கான போராட்டத்திலும் இதர ஜனநாயக மற்றும் மதச்சார்பற்ற கட்சிகளுடன் ஒத்துழைத்திடவும் முயல வேண்டும்.

கட்சியின் 19ஆவது அகில இந்திய மாநாட்டிற்குப் பிந்தைய கால கட்டம் கட்சிக்கு மிகவும் சிரமமான மற்றும் மிகக் கடினமான ஒன்றாக இருந்திருக்கிறது. வலுவான தளம் இருந்த மேற்கு வங்கத்தில் கட்சி கடுமையான தாக்குதலை சந்தித்துக் கொண்டிருக்கிறது. கடந்த மாநாட்டிற்குப் பின்னர் இதுவரை 570க்கும் மேற்பட்ட கட்சி உறுப்பினர்களையும் ஆதரவாளர்களையும் மேற்கு வங்கத்தில் நாம் இழந்திருக்கிறோம். மக்களவைத் தேர்தல்களிலும் சட்டமன்றத் தேர்தல்களிலும் நமக்கு ஏற்பட்ட தேர்தல் பின்னடைவுகளைப் பயன்படுத்திக் கொண்டு நமக்கு எதிரான தாக்குதல்கள் உக்கிரமாகி இருக்கின்றன. நமது கட்சி இந்த நிலைமையை உறுதியுடன் எதிர்த்து நின்று நாம் இழந்த தளத்தை மீண்டும் பெற்றிட மக்கள் மத்தியில் செயல்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறது. உழைக்கும் மக்களின் பிரச்சனைகளைக் கையில் எடுத்துக்கொண்டு போராட்டங்களையும் இயக்கங்களையும் கட்டவிழ்த்துவிட்டுக் கொண்டிருக்கிறது. மேற்கு வங்கத்தில் நாம் இழந்த தளத்தை மீண்டும் அடைவதற்காக நாம் நடத்தும் போராட்டமானது கட்சியின் சுயேட்சையான அடித்தளத்தை வலுப்படுத்துவதற்கான முயற்சியின் ஒரு பகுதியேயாகும்.

தத்துவார்த்தப் பிரச்சனைகள்
மாநாட்டில் கட்சி எடுத்துக் கொண்டுள்ள மற்றுமொரு முக்கியமான பணி, சில தத்துவார்த்தப் பிரச்சனைகள் மீதான தீர்மானத்தை விவாதித்து, நிறைவேற்ற இருப்பதாகும். மத்தியக் குழுவால் தயார் செய்யப்பட்ட வரைவு கட்சியின் அனைத்து மட்டங்களிலும் விவாதிக்கப்பட்டிருக்கிறது. மார்க்சிய - லெனினியக் கண்ணோட்டத்தின் அடிப்படையில், கம்யூனிஸ்ட் கட்சி, தன்னுடைய சித்தாந்த (theoretical) மற்றும் தத்துவார்த்த (ideological) புரிதலை இடைவிடாமல் தொடர்ந்து மேம்படுத்திக் கொண்டே இருக்க வேண்டும். இன்றைய உலக வளர்ச்சிப்போக்கில், ஏகாதிபத்தியம் என்று அழைக்கப்படுவதை அங்கீகரிக்க மறுக்கும் எண்ணற்றோரை நாம் பார்த்து வருகிறோம். ஏன், இடதுசாரிகள் மத்தியில் கூட சிலரிடம் இத்தகைய கண்ணோட்டம் இருக்கிறது. இன்றைய உலக வளர்ச்சிப்போக்கில் ஏகாதிபத்தியம் எப்படி செயல்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறது என்பதை மிகவும் சரியாகக் கணிக்க வேண்டியது நம்முன்னுள்ள முக்கிய கடமையாகும். உலக நிதிமூலதனத்தினால் நன்கு மாற்றியமைக்கப்பட்டுள்ள இன்றைய முதலாளித்துவத்தின் கீழ் தொழிலாளர் வர்க்கம் ஒரு புரட்சிகரமான சக்தியாக தன் பங்களிப்பினைச் செய்திட முடியாது என்கிற கருத்து பலரிடம் காணப்படுகிறது. தொழிலாளர் வர்க்கத்தின் புரட்சிகரப் பாத்திரம் மீள உறுதிசெய்யப்பட வேண்டியிருக்கிறது. அதே சமயத்தில், இன்றைய ஏகாதிபத்திய உலகமய காலகட்டத்தில், அரசியல், தத்துவம், பொருளாதாரம் மற்றும் கலாச்சாரத் துறைகளில் நாம் எதிர்கொண்டுள்ள சவால்களையும் நாம் அலசி ஆராய வேண்டியிருக்கிறது. அவ்வாறு ஆராய்ந்து எதிர்காலத்தில் எப்படி வர்க்கப்போராட்டத்தை முன்னெடுத்துச் செல்வது என்பது குறித்தும், இந்தியாவில் உள்ள நிலைமைகளில், அரசியல், தத்துவார்த்த மற்றும் பொருளாதாரப் போராட்டங்களை எப்படி முன்னெடுத்துச் செல்வது என்பது குறித்தும் இத்தீர்மானத்தில் விரிவாக சொல்லப்பட்டிருக்கிறது.

ஸ்தாபனத்தைக் கட்டுக
இன்றைய தினம் மார்க்சிஸ்ட் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி பத்து லட்சத்திற்கும் அதிகமான உறுப்பினர்களைக் கொண்டிருக்கிறது. ஆயினும் இதனை ஓர் அகில இந்தியப் போராடும் சக்தியாக, புதிய பகுதிகளுக்கும் மக்களின் பல்வேறுபட்ட புதிய பிரிவினருக்கும் இடையில் செயல்படக்கூடிய கட்சியாக, மாற்றக்கூடிய விதத்தில் வளர்த்தெடுக்கப்பட வேண்டியிருக்கிறது. இதற்கான அத்தியாவசியமான ஸ்தாபன நடவடிக்கைகள் அனைத்தையும் அகில இந்திய மாநாடு தீர்மானித்திடும்.

கோழிக்கோடிலிருந்து அறைகூவல்
கேரள மாநிலம், கம்யூனிஸ்ட் இயக்கம் வலுவாக வேரூன்றியுள்ள ஒரு மாநிலமாகும். கடந்த பல ஆண்டுகளாக எண்ணற்றப் போராட்டங்கள் மற்றும் தியாகங்கள் மூலமாக வீரம் விளைந்த பூமியாகும். இத்தகைய மாநிலத்தில் கோழிக்கோடில் கட்சியின் 20ஆவது அகில இந்திய மாநாடு நடைபெறவிருக்கிறது.

நாடு எதிர்கொண்டுள்ள அனைத்து சவால்களையும் எதிர்கொண்டிட, மார்க்சிஸ்ட் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி, இடது மற்றும் ஜனநாயக சக்திகளை முன்னேற்றப் பாதையில் அழைத்துச் செல்ல, அறைகூவல் விடுப்பதற்கான சரியான மற்றும் பொருத்தமானதொரு இடமாக, அகில இந்திய மாநாட்டிற்கு, கோழிக்கோடு அமைந்திடும்.
(தமிழில்: ச.வீரமணி)

புரட்சியாளர் பகத்சிங்

(பகத் சிங் பற்றி தோழர் சிவவர்மா எழுதிய கட்டுரை இங்கு தரப்படுகிறது. சிவவர்மா, பகத்சிங்கின் தோழர். அவ ருடன் இணைந்து வெள்ளை யருக்கு எதிரான போராட்டங்களில் ஈடுபட் டவர். பகத்சிங் கைதான வழக் கில் குற்றவாளியாக இணைக்கப்பட்ட சிவவர்மா வயதில் இளையவர் என் பதற்காக ஆயுள் தண்டனை பெற்றவர். பகத்சிங் வரலாறு குறித்து ஒரு நூலும் எழுதியுள்ளார்.)

1980களில் ஒரு நாள், நான் கான்பூரி லிருந்து லக்னோவிற்குப் பயணம் செய்து கொண்டிருந்தேன். என் முன் இருக்கையில் அமர்ந்திருந்த சக பயணி ஒருவர், நான் அப் போதுதான் படித்து முடித்திருந்த ஒரு சிறிய புத்தகத்தை எடுத்துப் புரட்டிப் பார்த்தார். அது, பகத்சிங் எழுதிய ‘‘நான் ஏன்

நாத்திகன்?’’ ஆகும். ஒரு சில பக்கங்களைப் புரட்டிப் பார்த்துவிட்டு, ‘‘இந்த அளவிற்கு ஆழமான விஷயங்களை எழுதக்கூடிய அள விற்கு, உண்மையில் அவன் திறமை படைத் தவனா?’’ என்று ஆச்சரியத்துடன் கேட்டார். அவர் ராஜஸ்தான் மாநிலத்தில் ஏதோ ஒரு கல்லூரியில் தத்துவத்துறை விரிவுரையாள ராகப் பணியாற்றுகிறாராம். ஒரு புரட்சியாளன் பற்றி அவர் வைத்திருந்த மதிப்பீடே அலாதி யானது. உயரமாக, உறுதிமிக்கவனாக இருப் பான், அவன் மண்டையில் ஒன்றும் இருக் காது, நிறைய வெடிகுண்டுகளும், ரிவால்வர் களும் வைத்திருப்பான், தன்னல மறுப்பும் தைரியமும் கொண்டிருந்தாலும் மனிதர் களைக் கொல்வதில் இன்பம் காணும் பேர் வழி, ரத்த தாகம் எடுத்த அதிதீவிரவாதி. ஆயினும் பல்வேறு விஷயங்கள் குறித்து இந்த இளைஞர்கள் அவ்வளவு அறிவு பெற் றிருக்க மாட்டார்கள். இதேபோன்று பலர் புரட் சியாளர்கள் குறித்துச் சொல்லும் கதை களையே இவரும் இதுவரை கேட்டிருந் திருக்கிறார். இத்தகைய மனிதர்கள் குறித்து இரக்கப்படுவதைத் தவிர நாம் வேறென்ன செய்ய முடியும்?

ஆனாலும் நம் வீரத்தியாகிகள் குறித்து வேண்டும் என்றே சீர்குலைவுப் பிரச்சாரம் மேற்கொள்வோர் குறித்து நாம் என்ன நிலை எடுப்பது? ஒரு சமயம், 1950களில் உத்தரப் பிரதேச மாநிலத்தின் பள்ளிகளில் எட்டாம் வகுப்புக்கான வரலாற்றுப் பாடப் புத்தகம் ஒன்றைப் புரட்டிப் பார்த்தேன். அதில் ஆசாத் குறித்து ஓர் ஐந்தாறு பத்திகள் குறிப்பிடப்பட் டிருந்தன. ‘‘சந்திரசேகர் ஆசாத்’ என்னும் உள் தலைப்பில், ஆசாத் ரத்தம் சிந்துவதிலும், கொள்ளையடிப்பதிலும் நம்பிக்கை கொண் டவன் என்றும், ஆனால் அதிர்ஷ்டவசமாக நாடு அவனது போராட்டப் பாதையை ஏற்றுக் கொள்ளாமல் காந்திஜியின் பாதையைத் தேர்ந்தெடுத்தது என்றும் அதை எழுதிய நபர் குறிப்பிட்டிருந்தார். ஏ.எல். ஸ்ரீவஸ்தவா என்கிற அந்த நபர், புரட்சியாளர்கள் குறித்து இவ்வளவு இழிவாக எழுதியிருந்ததை என் னால் நம்புவதற்கே மிகவும் கடினமாக இருந் தது. இந்த நபர் அந்தக் காலத்தில் பிரிட்டிஷ் ஏகாதிபத்தியவாதிகளின் தயவால், புகழ் பெற்ற வரலாற்றாசிரியராகக் கருதப்பட்டவர். ஆங்கிலேயர்கள் நம்மை விட்டுச் சென்று விட்டாலும், அவர்கள் உருவாக்கிய அடிமை கள் அடிமைப்புத்தியுடன் இன்னும் இருந்து வருகிறார்கள் என்பதும், வெள்ளையனுக்கு வெண்சாமரம் வீசிய அடிமைப்புத்தி இன்றும் அவர்களை விட்டு நீங்கிடவில்லை என் பதும் இதிலிருந்து தெளிவாகிறது. அதனால் தான் இப்பேர்வழி, புரட்சியாளர்களை ரத்த தாகம் எடுத்த பேய்கள் என்றும், இவர் களுக்கு வாழ்க்கையில் எவ்விதமான கொள் கையும் லட்சியமும் குறிக்கோளும் கிடை யாது என்றும் குழந்தைகளுக்குச் சொல்லித் தருகிறார்கள்.

இதேபோன்ற கருத்துக்கள் பரப்பப்படு வதற்கு நம்முடைய பழைய புரட்சியாளர்கள் சிலரும் காரணமாவார்கள். நம் மக்களில் பெரும்பாலோர், குறிப்பாக நம் இளைஞர் களில் சிலர், நம் வீரத் தியாகிகளின் வீரத் தையும், அவர்கள் நாட்டிற்காகப் புரிந்திட்ட வீரசாகசங்களையும் கேட்பதில் ஆர்வம் உள்ளவர்களாக இருந்தார்கள். அவர்களிடம் கைதட்டல் பெற வேண்டும் என்பதற்காக, நம் பழைய புரட்சியாளர்கள் குறித்து மிகைப் படுத்தி - பல சமயங்களில் மிகவும் அபத்த மான அளவிற்கு - கதைகளை அளக்கத் தொடங்கினார்கள். உண்மையில் நடந்த நிகழ்வுகளுக்கும் இவர்கள் விட்ட சரடு களுக்கும் சம்பந்தமே இருக்காது. எனவே, ஒட்டுமொத்த விளைவு என்பது, அநேகமாக அதே போன்றதுதான்.

பகத்சிங் உண்மையில் எப்படிப்பட்ட நபர் என்பதை சாமானிய மக்கள் அறிய மாட்டார் கள். அவர்களைப் பொறுத்தவரை, பகத்சிங், நாடாளுமன்றத்தில் வெடிகுண்டு வீசியவர் என்றும், லாலாஜியைக் கொன்றதற்காக, சாண்டர்ஸ் என்கிற வெள்ளை அதிகாரியைப் பழிக்குப்பழி வாங்கிய வீரர் என்றும்தான் அறி வார்கள். அதே பகத்சிங், பல்வேறு திறமைகள் பெற்றிருந்த ஒரு மாபெரும் அறிவுஜீவி என்பது பலருக்குத் தெரியாது. அதன் காரண மாகத்தான் புரட்சி இயக்கத்தின் தத்துவார்த் தப் பகுதியை - அதிலும் குறிப்பாக பகத்சிங் நிலையினைச் சீர்குலைப்பது என்பது பல ருக்கு எளிதாக இருக்கிறது. தங்களுக்கேற்ற வகையில் புரட்சி இயக்கத்திற்கு உருவம் கொடுப்பதற்கு இறங்கியிருக்கிறார்கள். எனவே அத்தகைய சீர்குலைவு நடவடிக் கைகளை எதிர்த்துப் போராடுவதென்பது இன்று நம்முன் உள்ள முக்கிய கடமைகளில் ஒன்றாக மாறியிருக்கிறது.

நம் அனைவரையும் விட பகத்சிங் ஒரு மாபெரும் அறிவுஜீவியாவார். தூக்குக் கயிற் றில் ஏற்றுபவன் அவர் வாழும் உரிமையைப் பறித்தெடுக்க வந்த சமயத்தில் வாழ்வின் 24ஆவது வசந்தத்தை அனுபவிக்கக்கூட அவர் அனுமதிக்கப்படவில்லை. ஆயினும், வாழ்வின் அந்தக் குறுகிய காலத்திற்குள் ளேயே, அரசியல், கடவுள், மதம், மொழி, கலை, இலக்கியம், பண்பாடு, காதல், அழகு, தற்கொலை, நடப்பு நிகழ்வுகள் மற்றும் பல்வேறு ஆய்வுப் பொருள்களிலும் அவர் எண்ணற்ற நூல்களை எழுதிக் குவித்து விட்டார். அவர் புரட்சி இயக்கத்தின் வர லாற்றை, அதனுடைய தத்துவார்த்தப் போராட்டம் மற்றும் வளர்ச்சிப் போக்குகள் ஆகியவற்றை ஆழமாக ஆய்வு செய்து, அவற் றிலிருந்து சரியான முடிவுகளுக்கு வந்திருந் தார். பகத்சிங்கை முறையாகப் புரிந்து கொண்டு, சரியாகப் பாராட்ட வேண்டுமா னால், அவர் வாழ்ந்த பின்னணியையும் நாம் சற்றே ஆழ்ந்து பரிசீலித்துப் பார்க்க வேண் டியது அவசியம். இதற்கு நாம், புரட்சி இயக் கத்தின் தத்துவார்த்த வளர்ச்சி வரலாறு குறித்து குறைந்தபட்சமாவது தெரிந்து கொள் வது அவசியம்.

புரட்சி இயக்கத்தை, புரட்சியாளர்களை எவ்வாறு விளிப்பது? பலவிதமான கட்டுரை யாளர்கள் பல பெயர்களில் குறிப்பிட்டிருக்கி றார்கள். பயங்கரவாதிகள், புரட்சிகரப் பயங் கரவாதிகள், பயங்கரவாதப் புரட்சியாளர்கள், தேசியப் புரட்சியாளர்கள், அராஜகவாதிகள் - இப்படி எண்ணற்ற பெயர்களில் விளித்திருக் கிறார்கள். இவை எதுவுமே பொருத்தமான சொற்றொடராக நான் கருதவில்லை. புரட்சி யாளர்கள் மிகவும் பரவலாக ‘பயங்கரவாதி கள்’ என்றே விளிக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். அவர்கள் மீது வேண்டும் என்றே கறை பூச வேண்டும் என்று நினைத்தவர்கள் மட்டு மல்ல, அவர்கள் மீது உளமார மதிப்பும் மரி யாதையும் வைத்திருந்தவர்கள் கூட அவ் வாறு விளித்தார்கள்.

ஓர் இயக்கம் என்பது, தான் ஏற்றுக் கொண்டிருக்கிற அடிப்படைக் கொள்கை மற்றும் போராட்டங்களின் அடிப்படை யிலேயே அழைக்கப்பட வேண்டும். மாறாக, ஒரு குறிப்பிட்ட காலத்தில் ஒரு குறிப்பிட்ட சூழ்நிலையில் அது மேற்கொண்ட நடவடிக் கைகளின் அடிப்படையில் அழைக்கப்படக் கூடாது. சூழ்நிலைகளுக்குத் தகுந்தாற் போல் நடவடிக்கைகளும் மாறுபடும். ஆனால் அடிப்படைக் கொள்கை மாறாது. மேலும், பயங்கரவாதம் என்பது புரட்சியா ளர்களின் இலக்காக எப்போதும் இருந்தது கிடையாது. பயங்கரவாதத்தின் மூலமாக மட்டுமே சுதந்திரத்தை அடைந்துவிட முடி யும் என்று அவர்கள் எப்போதும் நம்பியது மில்லை. ஓர் இடைக்கால ஏற்பாடாகத்தான் எதிர்-பயங்கரவாத நடவடிக்கையை அவர் கள் கையில் எடுத்துக்கொண்டிருந்தார்கள்.

டாக்டர் ஜி. அதிகாரி மற்றும் சிலர் அவர் களை ‘தேசிய புரட்சியாளர்கள்’ என்று விளிக்கிறார்கள். இந்தச் சொற்றொடரும் தவறான பொருளைத் தருவதாகவே கருது கிறேன். இந்தியப் புரட்சியாளர்கள் அவர்கள் கண்ணோட்டத்தில் தேசியவாதிகளாக மட்டுமே இருந்தார்கள். அவர்களுக்கும் சர்வதேசியத்திற்கும் சம்பந்தமே இல்லை என்ற கருத்தைத் தூக்கிப் பிடிப்பவர்களுக்கு இத்தகைய சொற்றொடர் ஓர் எளிய ஆயுத மாகக் கிடைத்து விடக்கூடிய அபாயம் இருக் கிறது. அராஜகவாதிகளைப் பொறுத்தவரை, அவர்கள் எந்தவிதமான அரசமைப்பையும் ஏற்கவில்லை. புரட்சியாளர்கள், இவர்களின் பார்வையையும் ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. இருபதுகளில், புரட்சியாளர்கள் ‘வெடிகுண் டின் தத்துவம்’ என்று அழைக்கப்பட்ட அவர் களுடைய அறிக்கையின் மூலமாக, தொழிலா ளர் வர்க்க சர்வாதிகாரத்துக்காக நிற்கிறோம் என்று பிரகடனம் செய்தார்கள். மேலே குறிப் பிட்ட அனைத்துக் காரணங்களினாலும், இன்னும் சரியான சொற்றொடர் கிடைக்காதத னாலும், நாம் அவர்களை மிக எளிய வார்த் தைகளில் ‘புரட்சியாளர்கள்’ அல்லது ‘இந் தியப் புரட்சியாளர்கள்’ என்றே அழைத்திட லாம்.

ஏழைகள்பால் அக்கறை செலுத்தா அரசு

நாடாளுமன்றத்தின் பட்ஜெட் கூட்டத்தொடரைத் துவக்குவதற்கு முன் நடைபெற்றுள்ள இரு அவைகளின் கூட்டுக் கூட்டத்தில் சமீப காலத்தில் மிக நீண்டதொரு உரையை குடியரசுத் தலைவர் நிகழ்த்தி இருக்கிறார். (ராஜேந்திர பிரசாத் தவிர) குடியரசுத் தலைவர் பதவி வகித்த எவரொருவரும் திரும்பவும் அப்பதவிக்கு வருவதில்லை என்கிற உண்மையைக் கருத்தில் கொண்டு பார்க்கும்போது, இப்போது குடியரசுத் தலைவர் ஆற்றிய உரையை இந்தியாவின் முதல் பெண் குடியரசுத்தலைவர் ஆற்றிய பிரிவுபசார உரையாகவே கொள்ளலாம்.அவரது உரை 106 பத்திகளைக் கொண்டிருந்தது. ஆயினும்கூட, அதில் தொலைநோக்குப் பார்வையோ அல்லது அவர் கடந்த சில ஆண்டுகளாக அள்ளி வீசிய வாக்குறுதிகளை நிறைவேற்றுவது தொடர்பாகவோ எதுவுமே இல்லை என்பதைக் கூற வேண்டிய நிலையில் இருக்கிறோம். நம் நாட்டு மக்களில் பெரும்பான்மையாக உள்ள ஏழை எளிய மக்களை வாட்டி வதைத்திடும் விலை வாசி உயர்வு குறித்தோ, நம் நாட்டு விவசா யிகள் தற்கொலைப் பாதையில் தொடர்ந்து சென்று கொண்டிருப்பது குறித்தோ அவர் எதுவும் கூறாது மவுனம் சாதித்திருப்பதிலிருந்து, அவர் மூலமாக இந்த அரசு ஏழை எளிய மக்களின் அவல நிலை குறித்துக் கிஞ்சிற்றும் சொர ணையற்று தடித்தனத்துடன் இருப்ப தைத் தெரிந்து கொள்ள முடிகிறது. பிரதமர் நாட்டு மக்களுக்கு ஆற்றிய புத்தாண்டு உரையை, குடியரசுத் தலைவர், அநேகமாக அப்படியே மீண்டும் கையாண்டிருந்ததானது இதற்கு முன்னெப்போதும் இல்லாத புதியதோர் அம்சமாகும். ‘‘என்னுடைய அரசாங்கம் இன்றைய தினம் நாடு எதிர் நோக்கியுள்ள ஐந்து முக்கிய சவால்களின் மீது செயலாற்றும்,’’ என்று குடியரசுத் தலைவர் உரையாற்றி இருக்கிறார். அந்த சவால்கள் என்னென்ன? பிரதமர் புத்தாண்டு உரையில் குறிப்பிட்டிருந்த அதே ஐந்து சவால்கள்தான். அதாவது, நாட்டின் பாதுகாப்பு, பொருளாதாரப் பாதுகாப்பு, எரிசக்திப் பாதுகாப்பு, சுற்றுச் சூழல் பாதுகாப்பு, மக்களின் வாழ்வாதா ரங்கள் மீதான பாதுகாப்பு (அதாவது மக்களின் கல்வி, உணவு, சுகாதாரம் மற்றும் வேலைவாய்ப்பு ஆகியவற்றின் மீதான பாதுகாப்பு) என்கிற அதே ஐந்து சவால்களைத்தான் குறிப்பிட்டிருக்கிறார். இந்த சவால்களை இந்த அரசு எப்படி எதிர்கொண்டு சமாளிக்க இருக்கிறது? நாட்டின் பாதுகாப்பைப் பொறுத்த வரை - அது உள்நாட்டுப்பாதுகாப்பாக இருந்தாலும் சரி அல்லது வெளிநாட்டுப் பாதுகாப்பாக இருந்தாலும் சரி - அவற் றை வலுப்படுத்த வேண்டியது அவசியம் என்பதில் எவருக்கும் மாறுபட்ட கருத்து இருக்க முடியாது. ஆயினும் குடியரசுத் தலைவர், பிரதமர் புத்தாண்டு உரையாற்றியபோது கூறிய இதர மூன்று குறிக் கோள்களான பொருளாதாரம், எரிசக்தி மற்றும் சுற்றுச்சூழல் ஆகிய பாதுகாப்பு களுக்கு வலியுறுத்திய, இகழார்ந்த பொது - தனியார் - ஒத்துழைப்பு (PPP_Public – Private - Partnership) மீது அதிக அழுத்தம் தந்து எதிரொலித்திருக்கிறார். இவர்கள் மக்களின் வாழ்வாதாரங்கள் மீதான பாதுகாப்பு குறித்து எந்த அளவுக்கு ‘சாதனை’ படைத்திருக்கிறார்கள் என்பதை குடியரசுத் தலைவர் உரையாற்றியதற்கு அடுத்த நாள் வெளியிடப்பட்டுள்ள 2011ஆம் ஆண்டுக்கான இந்திய மக்கள் தொகைக் கணக்கெடுப்பு தொடர்பான அறிக்கையே மிகவும் தெள்ளத்தெளி வாகக் காட்டிவிட்டது. ‘‘நம் அரசாங்கத்தின் பொருளாதாரக் கொள்கைகள் இரு இந்தியர்களை, அதாவது ஒரு பக்கத்தில் ‘ஒளிரும்’ இந்தியர்களையும் மறுபக்கத்தில் ‘அவ திப்படும்’ இந்தியர்களையும், அதாவது ஒரு மிகச்சிறிய அளவிலான சிறுபான் மையினருக்கு ‘ஒளியையும்’, மற்ற பெரும்பான்மையாக உள்ள அனைவருக்கும் ‘அவதியையும்’ உருவாக்கி இருக்கி றது’’ என்று நாம் அடிக்கடி கூறி வந்ததை, இதே குடியரசுத் தலைவர் ஐந்தாண்டுகளுக்கு முன்பு பதவியேற்ற வுடன் ஆற்றிய கன்னிப் பேச்சில் தெரிவித்ததை, மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பு அறிக்கை தெள்ளத்தெளிவாக உறுதிப்படுத்தி இருக்கிறது. நவீன தாராளமய சீர்திருத்தங்களுக்கு வக்காலத்து வாங்கும் தலைவர்கள், நாட்டில் 53.2 விழுக்காட்டினர் - அதாவது சுமார் 60 கோடி பேர் - மொபைல் போன் பயன்படுத்துகிறார்கள் என்று தம்பட்டம் அடித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். ஆனால், இதே விழுக்காட்டு அளவிற்கு நம் நாட்டில் உள்ள குடும்பத்தினருக்கு முறையான கழிப்பிட வசதி இல்லை என்பதை மக்கள்தொகைக் கணக்கெடுப்பு வெளிப்படுத்தி இருக்கிறது. சுமார் 50 விழுக்காட்டினருக்கு முறையான துப்புரவு வசதி கிடையாது. 68 விழுக்காட் டினர் சுத்திகரிக்கப்படாத தண்ணீரையே அருந்துகிறார்கள். 37.1 விழுக்காட்டினர் ஒரேயொரு அறையிலேயே வசித்து வரு கிறார்கள். நம் மக்கள் தொகையில் மூன் றில் ஒரு பகுதியினருக்கு மின் இணைப் புகள் கிடையாது. 50 விழுக்காட்டுக் குடும்பங்கள் இன்னமும் விறகையே தங்கள் எரிபொருளாகப் பயன்படுத்திக் கொண்டிருக்கின்றன. 5 விழுக்காட் டிற்கும் குறைவான குடும்பத்தினரே கார் வைத்திருக்கிறார்கள். எல்லாவற்றையும் விட மோசமான அம்சம் என்னவெனில், 18 விழுக்காட்டுக் குடும்பத்தினர் (இதில் கிராமப்புறங்களில் 23 விழுக்காட்டுக் குடும்பத்தினரும் அடக்கம்) எவ்வித சொத்துக்களும் இல்லாதவர்கள். இதன் பொருள், இவர்களுக்கு ஓர் அறைகூட வசிப்பதற்குக் கிடையாது. அதாவது, நாட்டுப்புற மக்களில் நான்கில் ஒருவர் வசிக்க வீடு என்று எதுவுமில்லாமல் வெட்ட வெளியில் வானமே கூரையாக வாழ்ந்து வருகிறார்கள். இன்றைய இந்தியாவில் மக்கள் வாழ்க்கைத் தரத்தின் எதார்த்த நிலை இதுவேயாகும்.இந்நிலையை மாற்றியமைக்க வேண்டுமானால் நிச்சயமாக ஆட்சியாளர்கள் கடைப்பிடித்து வரும் - சமத்துவமின்மையை அதிகரிக்க வகைசெய்யும் - கொள்கைகளை மாற்றியமைத்திட வேண்டும். ஆனால் இதனை இந்த அர சாங்கம் செய்யப்போவதில்லை என்பதையே குடியரசுத் தலைவர் தன்னுடைய நீண்டதொரு உரையில் தெளிவுபடச் சொல்லி இருக்கிறார். மாறாக புதிய நவீன தாராளமய சீர்திருத்தங்களை அறிமுகப் படுத்த இருக்கிறார்களாம். அதன் மூலம் இரு இந்தியர்களுக்கும் இடையேயான இடைவெளி மேலும் அதிகமாகும் என்பது திண்ணம்.சிறந்ததோர் இந்தியாவை உருவாக்க வேண்டுமானால், இவர்கள் கூறிய ஐந்து பாதுகாப்புகளையும் எய்த வேண்டியது அவசியம் என்பதில் மாறுபட்ட கருத்து இருக்க முடியாது. ஆனால், நாட்டு மக்க ளில் பெரும்பான்மையோருக்கு இதற்கு எதிரானவற்றையே ஆட்சியாளர்கள் அளித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்பதே எதார்த்தமாகவுள்ளது. இவ்வாறு நாட்டு மக்களுக்கு சிறந்ததோர் வாழ்வாதாரத்திற்கான பாதுகாப்பை அளித்திட வேண்டுமானால், அவர்கள் தங்கள் சுகாதாரத்தை மேம்படுத்துவதற் கான வழியை ஏற்படுத்தித் தர வேண்டு மானால், நாட்டு மக்கள் அனைவருக்கும் ஓர் உண்மையான வாழ்வாதாரப் பாது காப்பை உத்தரவாதப்படுத்தக்கூடிய விதத்தில் அரசின் கொள்கைத் திசை வழியை மாற்றியமைத்திட வெகுஜனப் போராட்டங்களைத் தீவிரமாக்கிட வேண்டியது அவசியம்.
தமிழில்: ச.வீரமணி