Monday, September 28, 2020

பகத்சிங் பிறந்தநாள் ஆண்டுவிழா - சீத்தாராம் யெச்சூரி

 


பகத்சிங் பிறந்தநாள் ஆண்டுவிழா:

(பகத்சிங்கிற்கும் நமக்கும் இடையே ஒவ்வோராண்டும் இடைவெளி அதிகரித்தபோதிலும், அவரின் உணர்வுகள் நமக்கு மிகவும் நெருக்கமாகிக்கொண்டிருக்கின்றன)



சீத்தாராம் யெச்சூரி

(தமிழில்: ச.வீரமணி)

 

2020 செப்டம்பர் 28, இந்தியாவின் மாபெருமளவில் புகழ்பெற்ற தியாகி பகத்சிங்கின் 113ஆவது ஆண்டு பிறந்த தினமாகும். ஒவ்வோராண்டும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக இடைவெளி அதிகரித்தபோதிலும், அவர் தன் வாழ்நாளில் ஏற்படுத்திய பங்களிப்புகளின் அலைகள் இன்றையதினம் நாம் எதிர்கொள்ளும் சவால்களுக்கு மிகவும் பொருந்தக்கூடிய விதத்தில் மிகவும் நெருக்கமான முறையில் அதிர்வலைகளை உண்டாக்கிக்கொண்டே இருக்கின்றன.

இந்த ஆண்டு, பகத்சிங்கால் கூர்நோக்கி அவதானிக்கப்பட்ட பல அம்சங்கள் இன்றைய நாட்டு நடப்புகளுடன் பொருந்தக்கூடியதாகவும், அவற்றுக்கு எதிராக அவசரகதியில் நாம் செயல்படவேண்டிய நேரத்திலும் வந்திருக்கின்றன. பகத்சிங், தன்னுடைய வாழ்நாளில் மிகவும் குறுகிய காலமே, அதாவது 23 வயது வரையிலுமே, வாழ்ந்திருந்தபோதிலும், நாம் மிகவும் வியக்கும் விதத்தில் சமூகத்தின் அனைத்துவிதமான பிரச்சனைகள் மீதும் அளவற்ற பங்களிப்பினை ஏற்படுத்திச் சென்றிருப்பது, நம்மை பிரமிப்புக்கு உள்ளாக்குகிறது. உண்மையில் பகத்சிங் சமூக வாழ்க்கையின் அனைத்து அம்சங்களையும் தொட்டிருக்கிறார். அவர் ஏராளமாகப் படித்தார், அவர்தன் வாழ்நாளில் நடைபெற்ற புரட்சிகர நடவடிக்கைகளுடன் தன்னை இணைத்துக்கொண்டார், சர்வதேச அளவில் நடைபெற்ற நிகழ்ச்சிப்போக்குகளை ஆழமாகவும் கவனமாகவும் பின்பற்றினார், உலகின் பல முனைகளிலிருந்த எழுத்தாளர்கள் மற்றும் கவிஞர்களின் எழுத்துக்களிலிருந்து உத்வேகம் பெற்றார், பாட்டாளிவர்க்க சர்வாதிகாரத்தின் கீழ் புரட்சிகர விடுதலைக்கான லட்சியத்தை உறுதியுடன் உயர்த்திப் பிடித்தார்.

பகத்சிங்கின் வாழ்க்கை குறித்தும், பணிகள் குறித்தும் பின்னாட்களில் ஏராளமாகவே எழுதப்பட்டிருக்கின்றன. தொடர்ந்து இந்திய இளைஞர்களின் பல தலைமுறையினருக்கும் அவர் உத்வேகமாக விளங்குவது தொடர்கிறது. பகத்சிங்கின் வளமான பங்களிப்புகளின் மத்தியில், இன்றைய சமகால நிலைமையில் ஒருசில முக்கியமான அம்சங்கள் குறித்து இப்போது நாம் விவாதிப்பது அவசியமாகிறது.

தில்லி வெடிகுண்டு வழக்கு

இன்றைய இந்திய நாடாளுமன்றத்தில், அன்றைய தில்லி மத்திய சட்டமன்றத்தில், 1929 ஏப்ரல் 8 அன்று, எவருக்கும் தீங்கிழைக்காத வெடிகுண்டுகளை வீசியது நாட்டின் கவனத்தையும், உலகத்தின் கவனத்தையும் ஈர்த்தது. அதனைத் தொடர்ந்து, உடனடியாக, இந்துஸ்தான் சோசலிஸ்ட் குடியரசு சேனையின் சார்பில் ஒரு துண்டுப்பிரசுரம் வெளியிடப்பட்டது. அதில் கூறப்பட்டிருந்ததாவது:

இது, கேளாச் செவியினரைக் கேட்க வைக்கும் விதத்தில் உரக்கக் குரல் கொடுத்திருக்கிறது. இத்தகைய இறவாப்புகழ் படைத்த வார்த்தைகள், இதேபோன்று வேறொரு நிகழ்வின்போது, தியாகி வைலண்ட் என்னும் பிரெஞ்சு அராஜகவாதி (anarchist) எழுப்பிய முழக்கமாகும். அதனை எங்களுடைய இந்த நடவடிக்கைக்கும் வலிமையாக நியாயப்படுத்துவதற்காக நாங்கள் எடுத்துக் கையாண்டிருக்கிறோம்.

இந்த வெடிகுண்டு வழக்கு, ‘வன்முறைக் கலாச்சாரத்தின்’ வெளிப்பாடு என்று கூறப்பட்ட குற்றச்சாட்டுகளுக்கு, பகத்சிங், தில்லி அமர்வு நீதிமன்றத்தில் அளித்த வாக்குமூலத்தில், பி.கே.தத்துடன் இணைந்து கீழ்க்கண்டவாறு பதிலளித்தார்:

சட்டமன்றத்தில் உள்ள எவராவது எங்களின் நடவடிக்கையில் ஏதேனும் அற்ப காயங்கள் அடைந்திருந்தாலோ அவர்களுக்கு எதிராகவோ அல்லது வேறு எவருக்கு எதிராகவோ மனக்கசப்போ அல்லது எவருக்கும் கெடுதல் செய்ய வேண்டும் என்ற எண்ணமோ எங்களுக்குக் கிடையாது. மாறாக, மனிதசமுதாயத்தின் வாழ்க்கை எங்கள் வார்த்தைகளைவிட புனிதமானது என்று நாங்கள் உயர்த்திப்பிடிக்கிறோம் என்பதை திரும்பவும் நாங்கள் கூறுகிறோம். எவரையும் காயப்படுத்த வேண்டும் என்பதைவிட மனிதகுலத்திற்கு சேவை செய்ய வேண்டும் என்பதற்காக எங்கள் உயிரை விரைவில் நாங்கள் இழப்பதற்குத்தான் எங்களை நாங்கள் தயார்ப்படுத்திக் கொண்டிருக்கிறோம். எவ்விதமான மனஉறுத்தலுமின்றி பிறரைக் கொல்லும் ஏகாதிபத்திய ராணுவத்தின் கூலிப்படையினர் போன்றவர்கள் அல்ல நாங்கள். நாங்கள் மனிதகுலத்தை நேசிக்கிறோம். எங்கள் பலம் அதில்தான் இருக்கிறது. நாங்கள் இந்த மனிதசமூகத்தைப் பாதுகாக்க முயற்சிக்கிறோம். அந்த அடிப்படையில்தான் வேண்டுமென்றே எவரும் இல்லாத சட்டமன்றத்தின் அறைக்கு வெடிகுண்டை நாங்கள் வீசினோம் என்று இப்போதும் நாங்கள் ஒப்புக்கொள்கிறோம். எனினும் உண்மைகள் உரத்துப் பேசும், எங்கள் நோக்கம் எங்கள் நடவடிக்கையின் விளைவிலிருந்து தீர்மானிக்கப்படும்.

புரட்சி ஓங்குக (இன்குலாப் ஜிந்தாபாத்):

பகத்சிங்கும், அவருடைய தோழர்களும், இந்துஸ்தான் சோசலிஸ்ட் குடியரசு சேனையும் மிகவும் தெளிவாக இருந்தனர். தங்களுடைய குறிக்கோள், பிரிட்டிஷ் ஆட்சியிடமிருந்து அரசியல் விடுதலை பெறுவது மட்டுமல்ல, இவ்வாறு பெறும் சுதந்திரம் பொருளாதார, சமூக மற்றும் மக்களின் வாழ்க்கையுடன் சம்பந்தப்பட்ட அனைத்து அம்சங்களுக்கும் விரிவாக்கப்படக்கூடிய விதத்தில் முழுச் சுதந்திரமாக அமைந்திட வேண்டும் என்பதில் தெளிவாக இருந்தார்கள். வேறொரு சூழலில், பகத்சிங் கூறியதாவது: எங்கள் விடுதலை, பிரிட்டிஷாரின் பிடியிலிருந்து தப்பிப்பதை மட்டும் அர்த்தப்படுத்தவில்லை. இதன் அர்த்தம், முழுச் சுதந்திரம் - மக்கள், ஒருவர்க்கொருவர் பரஸ்பரம் சுதந்திரமாக ஒன்றிணையவேண்டும், மள அளவில் அடிமை மனப்பான்மை பெற்றிருப்பதிலிருந்தும் விடுதலை பெற வேண்டும்

பகத்சிங் மற்றும் பி.கே.தத் ஒவ்வொரு நாளும் நீதிமன்றத்திற்கு கொண்டுசெல்லப்படும்போது, நீதிமன்ற வாயிலுக்குள் நுழையும் சமயத்தில், ‘புரட்சி ஓங்குக’ (‘இன்குலாப் ஜிந்தாபாத்’) என்று முழக்கமிட்டவாறே நுழைவார்கள். பிரிட்டிஷ் நீதித்துறை நடுவர் அவர்களைப் பார்த்து, இந்த முழக்கத்தின் பொருள் என்ன என்று கேட்டார். புரட்சி என்ற வார்த்தையின் மூலம் நீங்கள் என்ன பொருள் கொள்கிறீர்கள் என்று கேட்டார். இவர் எழுப்பிய கேள்விகளுக்கு அவர்கள் எழுத்துமூலம் அளித்த பதில் வருமாறு:

“ ‘புரட்சி’ என்கிறபோது அதில் ரத்தவெறிபிடித்த சண்டையோ அல்லது தனிநபர் பழிவாங்கும் செயல் எதுவுமோ இருக்க வேண்டும் என்கிற அவசியம் இல்லை. இது ஒன்றும் வெடிகுண்டு அல்லது துப்பாக்கிக் கலாச்சாரமும் அல்ல. ‘புரட்சி’ என்பதை நாங்கள் புரிந்துகொண்டிருப்பது, வெளிப்படையாகவே அநீதியை அடிப்படையாகக்கொண்டுள்ள இப்போதை சமூக அமைப்பு மாற்றியமைக்கப்பட வேண்டும் என்பதேயாகும். உற்பத்தியாளர்கள் அல்லது தொழிலாளர்கள் இந்த சமூகத்தின் அவசியமான கூறுகளாக இருக்கிறார்கள் என்றபோதிலும், அவர்களின் உழைப்பால் விளைந்த கனிகள், சுரண்டல்காரர்களால் சூறையாடப்படுகின்றன, அவர்களின் அடிப்படை உரிமைகள் பறித்துக்கொள்ளப்படுகின்றன. அனைவருக்காகவும் உணவுப்பொருள்களை உற்பத்தி செய்திடும் விவசாயி தன் குடும்பத்துடன் பட்டினி கிடக்கிறான். உலகச் சந்தைக்கு ஜவுளித்துணிகளை அளித்திடும் நெசவாளி தன் உடலை, தன் குழந்தைகளின் உடலை மூடி மறைத்திட துணியில்லாமல் திண்டாடுகிறான். அற்புதமான அரண்மனைகளைக் கட்டும் கொத்தனார்கள், கொல்லர்கள், தச்சர்கள், சேரிகளில் விலக்கப்பட்டவர்களாக உழன்றுகொண்டிருக்கிறார்கள். சமூகத்தின் ஒட்டுண்ணிகளான முதலாளிகளும், சுரண்டலாளர்களும் தங்கள் சுகபோக வாழ்க்கைக்காக கோடிக்கணக்கான ரூபாய் விரயம் செய்கின்றனர். இத்தகைய கொடூரமான சமத்துவமின்மையும், வாய்ப்புகள் வலுக்கட்டாயமானமுறையில் மறுக்கப்பட்டிருப்பதும் இத்தகைய குழப்பத்திற்கு இட்டுச்செல்கின்றன. இந்த நிலைமை நீண்டகாலத்திற்கு நீடிக்க முடியாது.  ஒருசிலர் மட்டும் சுகபோக வாழ்க்கை வாழும் சமூகத்தின் இந்த நிலை எந்த நிமிடத்திலும் வெடிக்கக்கூடிய எரிமலையின் விளிம்பில் இருந்துகொண்டிருக்கிறது என்பது தெள்ளத் தெளிவாகும்

இந்த சமூகத்தின் ஒட்டுமொத்த கட்டிடமும் காலத்தே காப்பாற்றப்படாவிட்டால், தகர்ந்து வீழ்ந்துவிடும். எனவேதான் புரட்சிகரமான மாற்றம் அவசியம். இதனை உணர்ந்தோர், சோசலிசத்தின் அடிப்படையில் சமூகத்தை மாற்றியமைத்திட வேண்டியது கடமையாகும். இதனைச் செய்யாவிட்டால், மனிதனை மனிதன் சுரண்டும் முறைக்கும், ஒரு நாட்டை இன்னொரு நாடு சுரண்டும் முறைக்கும் முற்றுப்புள்ளி வைத்திடாவிட்டால், மனித சமுதாயத்தின்மீது படுகொலைகளும், துன்ப துயரங்களும் ஏவப்படும் என்கிற அச்சுறுத்தலைத் தடுத்திட முடியாது. இதனைச் செய்யாமல் யுத்தத்தை நிறுத்தங்கள் என்று கூறுவதும், உலக அமைதிக்கான ஒரு சகாப்தத்திற்குக் கட்டியம் கூறுங்கள் என்று கூறுவதும், சந்தேகத்திற்கிடமில்லாத பாசாங்குத்தனமாகும்.

“‘புரட்சி’ என்பதன் மூலம் நாங்கள் பொருள்கொள்வது என்னவென்றால், இத்தகைய அச்சுறுத்தல்களுக்கு இடம்கொடுக்காத ஒரு சமூகத்தை இறுதியாக நிறுவுவது என்பதேயாகும். மற்றும் இதில் தொழிலாளர் வர்க்கத்தின் இறையாண்மை அங்கீகரிக்கப்பட வேண்டும். உலக அமைப்புகள் அனைத்தும் முதலாளித்துவத்தின் நுகத்தடியிலிருந்தும், ஏகாதிபத்திய யுத்தங்கள் விளைவித்திடும் துன்ப துயரங்களிலிருந்தும் தன்னை விடுவித்துக்கொள்ளவேண்டும்.

இதுவே எங்கள் லட்சியம். இந்தத் தத்துவத்தின்கீழ் உத்வேகம் பெற்று, நாங்கள் இந்த சுரண்டல் சமூகத்திற்கு ஒரு நியாயமான மற்றும் போதுமான அளவிற்கு உரத்து எச்சரிக்கிறோம்.

எனினும், இது செவிமடுக்கப்படாவிட்டால், இப்போதுள்ள அரசமைப்பு தொடருமானால், வளர்ந்துவரும் இயற்கையான சக்திகள் செல்லும் பாதையில் ஒரு முட்டுக்கட்டையாக இது இருக்குமானால், தொழிலாளர் வர்க்க சர்வாதிகாரம் நிறுவப்படுவதற்கு, அனைத்துத் தடைகளையும் தூக்கி எறியக்கூடிய விதத்தில், புரட்சியின் லட்சியங்களைப் பூர்த்தி செய்வதற்கான பாதையை அமைப்பதற்கு ஒரு கடுமையான போராட்டம் மேற்கொள்ளப்படும். புரட்சி, மனிதகுலத்திடமிருந்து பிரிக்கமுடியாத உரிமையாகும். விடுதலை அனைவரின் அழிக்கமுடியாததொரு பிறப்புரிமையாகும். உழைப்புதான், தொழிலாளர்களின் இறுதி விதியின் இறையாண்மையாக, சமூகத்தை உண்மையாகத் தாங்கி நிற்கிறது.

சமூக அமைப்புக்கு எதிராகவே, எந்தவொரு தனிநபருக்கெதிராகவும் அல்ல

தற்போது, இந்தியா, பாஜக-வினால் நாட்டின் நாடாளுமன்றம் முன்னெப்போதும் இல்லாத அளவிற்கு அரித்து வீழ்த்துப்பட்டுக்கொண்டிருப்பதன் மூலம், இது மக்களின் அபிலாசைகளைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்துவதற்குப் பதிலாக, அதே மக்களுக்கு எதிராக, ஆளும் வர்க்கங்களால் திருப்பிவிடப்பட்டிக்கிறது. இது, பகத்சிங்கின் எச்சரிக்கைகளை மீண்டும் உரத்தும் தெளிவாகவும் எதிரொலிக்கின்றன. நாடாளுமன்றத்தால் நிறைவேற்றப்பட்ட புனிதமான தீர்மானங்கள் வெறுக்கத்தக்கவிதத்தில் காலில் போட்டு மிதிக்கப்பட்டுக்கொண்டிருக்கின்றன. …  நாடாளுமன்றத்தில் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட உறுப்பினர்களால் ஏற்கப்படமுடியாது என்று நிராகரிக்கப்பட்ட அரசாங்கத்தின் நடவடிக்கைகளும், முன்மொழிவுகளும், வெறும் கையெழுத்து ஒன்றின்மூலமாக மீட்டெடுக்கப்பட்டிருக்கின்றன.

 இந்திய மக்களாகிய நாம், என்று நமக்கு நாமே உருவாக்கிக்கொண்ட மக்களின் இறையாண்மையைப் பிரதிபலித்திடும் இந்திய அரசமைப்புச்சட்டத்தின் அடிப்படை அம்சங்களை உயர்த்திப்பிடித்திடப் போராடிக்கொண்டிருக்கும் நமக்கு, அரசின் பிரதான அங்கங்களில் ஒன்றான நாடாளுமன்றம் காலில் போட்டு மிதிக்கப்பட்டுக்கொண்டிருக்கும் நிலையில், பகத்சிங் கூறிய  இந்தச் சொற்றொடர்கள் அனைத்தும் நம் அனைவருக்கும் இன்றையதினம் ஒரு சிலிர்க்க வைத்திடும் நினைவூட்டலாக இருக்கின்றன.

வகுப்புவாதம் (எதிர்) மதச்சார்பின்மை

1919இல் ஜாலியன்வாலாபாக் படுகொலை நடைபெற்றவுடனேயே, பிரிட்டிஷார் மக்களை மத்தியில் பிரித்தாளும் சூழ்ச்சியை மிகவும் கூர்மையாக மேற்கொள்ளத் தொடங்கினர். அங்கே மிகவும் கொடூரமான முறையில் இரக்கமின்றி சீக்கியர்களும், முஸ்லீம்களும் இந்துக்களும் கொன்று குவிக்கப்பட்டார்கள். அவர்கள் அனைவரும் ஒன்றுபட்டு நின்றுதான் நாட்டின் விடுதலைக்கானப் போராட்டத்தில் பங்கேற்றுக்கொண்டிருந்தார்கள். இதன் பின்னர், நாடு முழுதும் மதவெறிக் கலகங்கள் வெடித்தன. 1924இல் பஞ்சாப்பில் கோஹாட் (Kohat) என்னுமிடத்தில் கோரமானமுறையில் ஒரு மதக்கலவரம் ஏற்பட்டதைத் தொடர்ந்து, விடுதலை இயக்கத்தில் மதவெறிக் கலகங்கள் உருவாகிவருவது தொடர்பாக தேசிய அளவில் விவாதம் நடைபெறத் துவங்கின.

விடுதலை இயக்கம், இத்தகைய சச்சரவுக்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்திட வேண்டியதன் தேவையை அங்கீகரித்தது. அப்போதிருந்த காங்கிரஸ் தலைமை இந்து - முஸ்லீம் தலைவர்கள் அமைதி ஒப்பந்தங்களில் கையெழுத்திடுவதற்காக முயற்சிகள் மேற்கொண்டது. இதனை பகத்சிங் ஆதரித்தார்.

இன்றையதினம் பாரத்வர்ஷா/இந்தியாவின் நிலைமை உண்மையில் மிகவும் பரிதாபகரமாக இருக்கிறது. ஒரு மதத்தின் பக்தர்கள், மற்றொரு மதத்தின் பக்தர்களை எதிரிகளாகக் கருதப் பதவியேற்றுக்கொண்டுள்ளனர். ஒரு மதத்திற்குச் சொந்தக்காரனாக இருப்பதே, இப்போது மற்றொரு மதத்தினனின் எதிரியாக இருப்பதற்குப் போதுமான காரணமாகக் கருதப்படுகிறது. இதனை நம்புவதற்கு நமக்குச் சிரமமாக இருக்கிறது என்றால், லாகூரில் சமீபத்தில் நடைபெற்ற வன்முறை வெறியாட்டங்களைப் பார்த்திடுவோம். … இத்தகைய நிலைமைகளில், இந்துஸ்தானத்தின் எதிர்காலம் மிகவும் இருண்டதாகவே தோன்றுகிறது. … இந்துஸ்தானத்தைப் பீடித்துள்ள இத்தகைய மதவெறிக் கலகங்கள் இன்னும் எவ்வளவு காலத்திற்கு நீடிக்கும் என்று எவருக்கும் தெரியவில்லை.

இதற்கு மாற்றுமருந்து என்ன? . ‘மதத்தை அரசியலிலிருந்து பிரிப்பதிலேயே இது அடங்கி யிருக்கிறது’ என்று பகத் சிங் இதுகுறித்தும் தெளிவாகப் பதிலளித்திருக்கிறார்.

1914-15இல் தியாகிகள் மதத்தை அரசியலிலிருந்து தனியே பிரித்தார்கள். மதம் ஒருவரின் தனிப்பட்ட சொந்த விஷயம். எவரொருவரும் இதில் தலையிட முடியாது. அதேபோன்று எவரொருவரும் மதத்தை அரசியலுக்குள் புகுத்தக்கூடாது. ஏனெனில் அனைவரையும் ஒன்றுபடுத்தாது, அனைவரையும் ஒன்றிணைந்து செயல்பட துணைசெய்யாது. அதனால்தான் கதார் கட்சி போன்ற இயக்கங்கள் வலுவாக இருந்தன. தூக்குமேடையை நோக்கிச் சென்றபோதும்கூட சீக்கியர்கள் முன்னணியில் இருந்தனர். இந்துக்களும் முஸ்லீம்களும்கூட இதில் பின்தங்கிடவில்லை, என்று அவர்கள் நம்பினார்கள்.

தற்போது, இந்தியத் தலைவர்கள் சிலரும்கூட மதத்தை அரசியலிலிருந்து தனியே பிரிக்க வேண்டும் என்று விரும்புகிறார்கள். இது, இரு மதத்தினர்க்கிடையே ஏற்படும் சண்டைகளை ஒழித்துக்கட்ட ஓர் அழகான பரிகாரமாகும். நாங்கள் இதனை ஆதரிக்கிறோம்.

மதம், அரசியலிலிருந்து தனியே பிரிக்கப்பட்டால், பின் நாங்கள் வெவ்வேறு மதத்தைச் சேர்ந்தவர்களாக இருந்தபோதும்கூட, நாங்கள் அனைவரும் ஒன்றாக அரசியலில் பங்கெடுக்க முடியும்.

எனினும், பகத்சிங், வகுப்புவாதத்தை ஒழித்துக்கட்ட இறுதித் தீர்வு வர்க்க உணர்வே என்று அழுத்தந்திருத்தமாக வலியுறுத்தினார். அவர் எழுதுகிறார்:

இத்தகைய மதவெறிக் கலவரங்கள் குறித்து இதயத்தைப் பிழியும் விதத்தில் சம்பவங்களை ஒருவர் கேட்கும்போதும், இதற்கு முற்றிலும் வேறான விதத்தில் கல்கத்தா கலவரங்கள் குறித்தும் ஆக்கபூர்வமான முறையில் சில விஷயங்களை ஒருவரால் கேட்க முடிகிறது. தொழிற்சங்கங்களைச் சேர்ந்த தொழிலாளர்கள் கலவரங்களில் பங்கேற்கவில்லை. ஒருவர்க்கொருவர் சண்டை போட்டுக்கொள்ளவில்லை. மாறாக, அனைத்து இந்துக்களும், முஸ்லீம்களும் ஒருவர்க்கொருவர் தாங்கள் பணிபுரியும் ஆலைகளில் இயல்பாக நடந்துகொள்கின்றனர்.  கலவரங்கள் நடந்த இடங்களில்கூட அவற்றைத் தடுத்து நிறுத்திட முயற்சிகள் மேற்கொண்டனர். இதற்குக் காரணம், அவர்களின் வர்க்க உணர்வுதான். தங்கள் வர்க்கத்திற்கு எது பயன் அளிக்கும் என்பதை அவர்கள் நன்கு உணர்ந்து அங்கீகரித்திருக்கிறார்கள். மதவெறிக் கலவரங்களைத் தடுத்து நிறுத்திட, இத்தகைய வர்க்க உணர்வே அழகான பாதையாக அமைந்திருக்கிறது.  

ஊடகங்கள்

மதவெறிக் கலவரங்கள் குறித்து நுண்ணாய்வு செய்து பகத்சிங் எழுதியதாவது:

நாங்கள் பார்த்தவரையில், இந்தக் கலவரங்களுக்குப் பின்னால் மதத் தலைவர்களும், செய்தித் தாள்களும் இருக்கின்றன.சில செய்தித்தாள்கள் மதவெறிக் கலகத்திற்கான தீயைக் கொளுத்திப் போடுவதில் சிறப்பு பங்கினைப் புரிந்திருக்கின்றன.

இதழியல் தொழில் ஒரு காலத்தில் ஓர் உயர்ந்த அந்தஸ்தைப் பெற்றிருந்தது. ஆனால் அது இப்போது மிகவும் அருவருப்பானதாக மாறியிருக்கிறது. இந்தப் பேர்வழிகள், ஆத்திரமூட்டும் தலைப்புகளை மிகவும் பிரதானமாகப் பிரசுரித்து, மக்களிடையே ஒருவர்க்கொருவர் சண்டையிட்டுக்கொள்ளும் விதத்தில்  வெறியுணர்ச்சியைக் கிளப்பிவிடுகிறார்கள். இவை கலகங்களுக்கு இட்டுச்செல்கின்றன.  ஓரிரு இடங்களில் மட்டுமல்ல, பல இடங்களில் வகுப்புக் கலவரங்கள் ஏற்பட்டதற்குப் பிரதானமான காரணம், உள்ளூர் ஏடுகள், மிகவும் மூர்க்கத்தனமான கட்டுரைகளை வெளியிட்டதுதான். இதுபோன்று கலவரங்கள் நடைபெற்ற நாட்களில் வெறித்தனமின்றி, நல்லறிவுடன், அமைதியாக இருந்தவர்கள் மிகச் சிலரேயாவர்.

செய்தித்தாள்களின் உண்மையான கடமை மக்கள் மத்தியில் கல்வியைப் போதிப்பது, மக்களிடம் காணப்படும் குறுகிய மனோபாவத்தை ஒழித்துக்கட்டுவது, மதவெறி உணர்வுகளுக்கு முற்றுப்புள்ளி வைப்பது, பரஸ்பரம் புரிந்துணர்வை ஏற்படுத்திட ஊக்கப்படுத்துவது, அனைவருக்கும் பொதுவான இந்திய தேசிய உணர்வை உருவாக்குவதாகும். ஆனால், அவைகள் தங்களுடைய பிரதான பணியாக, அறியாமையைப் பரப்புவது, குறுகிய மனோபாவத்தைப் போதனை செய்வது, பிற மதத்தினருக்கு எதிராக கலவரங்களுக்கு இட்டுச்செல்லும் விதத்தில் தவறான எண்ணத்தை உருவாக்குவது, இவற்றின் மூலமாக பொதுவான இந்தியத் தேசியவாதம் என்பதை இடித்துத்தரைமட்டமாக்குவது என்ற வகையில் அமைத்துக் கொண்டிருக்கின்றன. இதுதான், இந்தியாவின் இன்றைய நிலைக்குக் காரணமாக அமைந்து, நம் கண்களில் ரத்தக் கண்ணீர் வரவைத்திருக்கிறது. நம் இதயத்தில், இந்துஸ்தான் என்னவாக மாறும்? என்னும் கேள்வியை எழுப்பியிருக்கிறது.        

இன்றைய தினம், ஒருசில விதிவிலக்குகள் தவிர, கார்ப்பரேட் ஊடகங்கள் நடந்துகொள்ளும் விதம், இதனை நமக்கு சிலிர்க்கும் விதத்தில் ஒத்துப்போகின்றன.

சமூக நீதி

பகத்சிங், சமூக நீதி மற்றும் அனைத்து மனிதசமுதாயத்தின் சமத்துவத்தின் முக்கியத்துவம் குறித்து தீர்மானகரமான முறையில் அவர் எழுதியிருப்பதாவது:

… அனைவரும் சமமாக இருக்க வேண்டும் என்று நாம் விரும்புகிறோம்.  மனிதர்களுக்கிடையே எவ்விதமான வகுப்புப் பிரிவும், தீண்டுதல் - தீண்டமைப் பிரிவும் இருக்கக்கூடாது. ஆனால் சனாதன தர்மம் இவ்விதம் சாதிப் பாகுபாட்டை ஏற்படுத்துவதற்கு ஆதரவாக இருக்கிறது. இன்றைய இருபதாம் நூற்றாண்டில்கூட, ஒரு தாழ்ந்த ஜாதி சிறுவன், பண்டிட் அல்லது மௌல்வி போன்ற தலைவர்களுக்கு மாலை அணிவிக்க முடியாது.  அவ்வாறு அணிவித்துவிட்டால் பின்னர் அவர்கள் தாங்கள் அணிந்திருந்த உடையுடன் குளித்துவிட்டு வர வேண்டும். அதுவரை தங்கள் பூணூலை அணியக்கூடாது. தீண்டத்தகாதவர்களைத் தொடக்கூடாது. இத்தகைய மதத்திற்கு எதிராக எதுவும் கூறுவதில்லை என்று உறுதி எடுத்திருக்கிறோமா அல்லது இதற்கு எதிராகப் போராடப் போகிறோமா?

பகத்சிங், நான் ஏன் நாத்திகன் கட்டுரையை எழுதியபோது, அவரிடம் இதுபோன்று பகுத்தறிவு, பொருள்முதல்வாதப் புரிந்துணர்வு மற்றும் மார்க்சிய உலகக் கண்ணோட்டம் செல்வாக்கு செலுத்தியது. ஆனால், இதில் மிகவும் முக்கியமாக, அவர் மதம் அல்லது மக்களின் மதவுணர்வுகளை தங்களுடைய குறுகிய மதவெறிக்குப் பயன்படுத்திக்கொள்பவர்கள், மக்களின் எதிரிகள் என்று பகத்சிங்கால் பார்க்கப்பட்டார்கள். மக்களுக்கு முழுச் சுதந்திரத்தை அளிப்பதை மறுப்பதற்கு, மக்களின் மத உணர்வுகளையேப் பயன்படுத்திக்கொள்வதை ஒரு வலுவான ஆயுதமாக இப்போதுள்ள ஆட்சியாளர்கள் கொண்டிருக்கிறார்கள். அன்றைக்கிருந்த பகத்சிங்கின் சிந்தனையோட்டம் இன்றைக்குள்ள நிலைமைக்கு எவ்வளவு சரியாகப் பொருந்துகிறது!

இத்தகைய மாபெரும் புரட்சியாளருக்கு நாம் அஞ்சலி செலுத்தும் அதே சமயத்தில், சிறந்ததோர் இந்தியாவை உருவாக்கிட, நம் மக்களுக்கு உண்மையான முழுமையான விடுதலையைக் கொண்டுவர பகத்சிங் அளித்துள்ள பங்களிப்புகளின் முக்கியமான அம்சங்கள் சிலவற்றை முன்னெடுத்துச் செல்ல, உணர்வுபூர்வமாகச் செயல்படுவோம்.  

..

Tuesday, September 15, 2020

அக்டோபர் புரட்சியும் தந்தை பெரியாரும்: ருஷியாவின் வெற்றி தந்தை பெரியார்

அக்டோபர் புரட்சியும் தந்தை பெரியாரும்: ருஷியாவின் வெற்றி
-தந்தை பெரியார் ஐந்து வருட திட்டத்தின் பலன் ருஷியாவில் 1917ல் நிகழ்ந்த புரட்சிக்குப் பின்னர் அந்நாடு உலக மக்களின் கவனத்தைப் பெரிதும் தன்பால் இழுத்துக்கொண்டது. சமதர்ம நோக்கமுடைய ஆன்றோர்களும், பொருளாதார நெருக்கடியால் கஷ்டப் படும் ஏழை மக்களும் ரஷ்ய சமதர்மத் திட்டத்தின் நுண்பொருளை நன் குணர்ந்து தத்தம் நாடுகளிலும் அத்திட்டங்களைப் புகுத்தி மிகுந்த தீவிரமாய் ஒரு பக்கம் பிரசாரஞ் செய்துவர, ஊரார் உழைப்பில் உடல் நோவாதுண்டு வாழும் சோம்பேறிச் செல்வவான்களும் அவர்களின் தரகர்களான புரோகிதர் களும், அவர் தம் பத்திரிகைகளும் முதலாளித்துவ அரசாங்கமும் சமதர்ம உணர்ச்சியை ஒழிக்கப் பற்பல சூழ்ச்சி முறைகளையும், மிருகத்தனமான பயங்கர ஆட்சி முறையையும் கையாண்டு வருவதும் ருஷியாவைப்பற்றிப் பொய்யும் புழுகுமான வியாசங்களை உலமெங்கும் பரப்பி அந்த ஆட்சி முறையை பலவாறு குற்றஞ் சொல்லி அங்கு பட்டினியும், பஞ்சமும் நிறைந் திருக்கின்றனவென்று கூறியும் வேறு பல தீய முறைகளைக் கையாடி வரு கின்றனர். ருஷியாவின் சமதர்மக் கொள்கை ஒரு பொழுதும் நடை முறை யில் சாத்தியமாகாது என்று புகன்ற ராஜ தந்திரிகளும், ருஷியாவில் தனியு டைமை யொழிந்து பொதுவுடைமை மிளிர்வதால் அங்கு மக்களின் முயற்சி யும், அறிவும் குன்றி உற்பத்திகள் குறைந்து போய்விடும் என்று தர்க்க ரீதியாய் மொழிந்த பொருள் நூலாசிரியர்களும் தங்கூற்றுத் தவரொன்று தானே இன்று ஒத்துக்கொள்ளும்படி செய்து விட்டதோடு ஐரோப்பிய வல்லரசுகளெல்லாம் ரஷியாவை அலட்சியம் செய்து வாழ முடியாத நிர்பந்தத்திற்குள் வந்து விட்டதென்பதை எவரும் மறுக்க முடியாது. ரஷிய சமதர்மத் திட்டமோ இன்னும் முற்றுப் பெறவில்லை. உலக மெங்கும் சமதர்ம ஆட்சியாய் விளங்குங் காலத்திலே சமதர்ம ஆட்சியின் திட்டம் வெற்றி பெறுமென்று கூறலாம். இப்பொழுது ரஷியா உலகத்திலுள்ள முதலாளித்துவத்தோடு போரிட்டுக் கொண்டிருக்கிறதென்றே கூறவேண்டும். அப்போரில் தமது எதிரிகளை நிர்த்தாக்ஷண்யமாகத் தண்டித்து வருவதை நியாய புத்தியுள்ள எவரும் தவறென்று கூறத் துணியார். ரஷியாவில் மனிதனுக்கு சுதந்தரம் அதிகமில்லையென்று கூறப்படுகிறது. தனிமனிதனு டைய சுதந்திரத்திற்குப் போதிய இடமிருப்பதாகக் கூறப்படும் நாட்டிலுள்ள மக்களைவிட ரஷ்ய மக்களுக்கு அந்நாட்டில் அதிக சுதந்திரமும் உரிமையு மிருப்பதோடு ஜார் சக்கரவர்த்தியின் கொடிய ஆட்சியில் உண்ண உணவும், உடுக்க உடையும், ஒண்ட நிழலும், படுக்கப் பாயுமின்றி கோடானுகோடி மக்கள் தவித்து ஆயிரக்கணக்காய்-இல்லை-லட்சக்கணக்காய் பட்டினி யாலும் நோயாலும் மடிந்த ரஷியா நாட்டிலே பட்டினியென்றால் இன்ன தென்பதை எவருமறியாதபடி, நோய் என்றால் இன்னதென்பதை உணராத படியும் நாளைக்கு உணவிற்கு என்செய்வது, வியாதியால் இரண்டு நாள் படுத்துக்கொண்டால் நமது நிலையென்ன? நமது குடும்பத்தின் கதியென்ன? என்றகவலையே அறியாத மக்களாய் வாழும்படி செய்து நாடெங்கும் சாந்தியும் சமாதானமும் நிறைந்திருக்கும்படி இச் சுருங்கிய காலத்திற்குள் சோவியத் ஆட்சி செய்து உலகத்திலுள்ள எல்லா முதலாளித்துவ அரசாங்கங் களும் திடுக்கிடச் செய்து விட்டதென்பதை நன்கு அறியலாம். பொதுவுடமைத் தத்துவம் உலகிலேயே உற்பத்தி செய்யும் செல்வத்திலே உற்பத்தி செய்துவரும் தொழிலாளிக்கு சரிசமமான பங்கு கிடைத்திருந்தால் உலகிலே இன்று காணக்கிடக்கும் பொருளாதார நெருக்கடியும் வேலையில்லாத் திண்டாட்ட மும் உண்டாயிராதென்பதே பொது உடமை இயக்கத்தினரின் எண்ணம். ரஷிய பொது உடமை முறை உலகிலுள்ள ஏனைய நாடுகளும் பின்பற்றி தொழில் உற்பத்தியை அதிகப்படுத்தினால் தொழிலாளியினுடைய உண்மையான நிலை வெளிப்பட்டுவிடும். உழைப்பதற்கென்று ஒரு வகுப்பும் அதன் பலனை அனுபவிப்பவர் என்றே மற்றொரு வகுப்புமின்றி எல்லோரும் உழைக்க வேண்டுமென்று எல்லா அரசாட்சியாரும் சட்டம் செய்து விட்டால் ஒவ்வொரு மனிதனும் ஒரு நாளைக்கு 1 மணி நேரம் உழைத்து விட்டு உலகிலே தன் உணவிற்கு வேண்டியதைச் சம்பாதித்துக் கொண்டு இன்பமாய் அமைதியோடு வாழமுடியும். பொதுவுடமை என்றால் என்ன? “எல்லா உயிர்ப் பிராணிகளுக்கும் பொதுவாக வுள்ள இந்த உணவுப் பிரச்சினை தீர்ந்து விட்டால் மக்கள் தங்களிடமுள்ள மனிதத் தன்மையை விருத்தி செய்து கொள்ளமுடியும். பொதுவுடமையின் நோக்கமும் இதுவே யாகும். வருமானத்தை உழைப்பாளிகள் சமமாகப் பங்கிட்டுக் கொள்வ தென்பதே இதன் பொருள். வயிற்றுப் பசிக்கு உணவுதேடுங் காலமும் தூங்கும் நேரமும் தவிர மீதமுள்ள நேரம் தன் வயிற்றுக்கும் பிறருக்கும் கட்டுப்படாது சுதந்திரமாய் வாழுங்காலம். அது மக்களெல்லோருக்கும் சம மாக இருக்க வேண்டுமென்பதே பொதுவுடமையின் உண்மையான தத்து வம்” என்று ஓரிடத்தில் பேராசிரியர் பெர்னாட்ஷா பெரிதும் வியாக்கியானம் செய் துள்ளார். இந்நிலை அடைய உலகிலுள்ள எல்லா தேசத்தினரும் பொது வுடமைக் கொள்கையை ஒப்புக்கொண்டு நடந்தால் தான் முடியும். இந்தக் கருத்துடன் தான் இன்றைய ரஷிய ஆட்சி நடந்து வருகிறது. இந் நன்னோக் கம் வெற்றி பெற ஒவ்வொரு நாட்டிலும் எதேச்சாதிகாரமுள்ள தொழிலாளி யின் பிரதி நிதிகளிருக்க வேண்டுமென்பதே சோவியத் நிபுணர்களின் கருத்தாதலின் ரஷியாவில் அவர்களுக்குத் தகுந்த தற்போதைய அரசியல் முறையை நிறுவியுள்ளார்கள். முதலாளிகளென்போர் யார்? ஐந்து வருடத்தில் தொழிலாளிகளின் உடல் நலம், அறிவு விருத்தி முதலான நலனைப் பெருக்க பெரிதும் திட்டங்கள் ஏற்படுத்தினர். அங்குள்ள உற்பத்திப் பொருள்களை எவ்விதத் தடங்கலுமின்றி சர்க்காரே பிற நாடுகளில் கொண்டு விற்பனை செய்தனர். சில தொழிலில் லாபமும், சில தொழிலில் நஷ்டமும் ஏற்பட்டாலும் சர்க்காரே முதலாளியாக இருப்ப தால் நஷ்டத்தை லாபம் வரக்கூடிய பொருளிலிருந்து ஈடு செய்து கொள்ள முடிகிறது. உற்பத்தி செலவுகளை யெல்லாம் கழித்து 100க்கு 10 அல்லது 20 பாகம் தொழிலாளி களின் அபிவிருத்திக்காகச் செலவழித்து வருகிறார்கள். விவசாயம் ரஷியாவில் எல்லா நிலையங்களையும் சர்க்கார் ஆதிக்கத்தில் வைத்துக்கொண்டு மக்களை ஓர் இயந்திரம் போல் பாவித்து வருகிறார்கள் என்பது தவறு. விவசாயத்திற்கு லாயக்கான பூமிகளில் சில பாகம் சர்க்கார் பண்ணைகள்; சில பாகம் பல குடியானவர்கள் கூட்டுறவாகப் பயிரிடும் பண்ணைகள்; மற்றொரு பாகம் தனி விவசாயிகள் தனியாகப் பயிரிடும் நிலம் எனப் பிரிக்கப்பட்டிருக்கிறது. ரஷியா, விவசாயத்தைப் போல் கைத்தொழிலையும் அபிவிருத்தி செய்ய முனைந்து வேலைசெய்து விருத்தி செய்துவருகிறது. அதன் கைத் தொழில் அபிவிருத்தியை கீழ்கண்ட புள்ளிவிபரங்களால் நன்கறியலாம். இந்திய நாடு பிற நாடுகள் இத்தகைய நோக்கங்களை கையாண்டு திட்டத்தைக் கண்டு வெற்றியடைந்து கொண்டு போகும்பொழுது இந்தியா வாளா விருக்கு மேயானால் சீக்கிரத்தில் பொருளாதார நெருக்கடி யென்னும் சூழலில் பட்டு அதோ கதியாய் விடுமென்பது நிட்சயம். சில மாதங்களுக்கு முன் ரஷியா தோழர் ஒருவர் கவி. ரவிந்தரநாத் தாகூருக்கு நிருபம் ஒன்று எழுதியிருந்தாராம். அதில் சோவியத் ஆட்சியில் தொழில் முன்னேற்றமடையக் காரணம் என்னவென்று கருதுகிறீர்கள்? உங்கள் தேசம் அத்தகைய முன்னேற்றத்திற்கு முட்டுக்கட்டையாயிருப்பவை எவைகள்? என்று வினாவியிருந்தார். அதற்கு கவி-தாகூர் “தங்கள் நாட்டில் செல்வப் பெருக்கை தனி மனிதர்களிடமிருந்து எல்லாப் பொது மக்களுமடங்கிய சமுதாயத்திற்கு பயன்படுமாறு செய்திருப்பதுதான் உங்கள் ரஷிய நாட்டின் வெற்றிக்கு காரணம் சமுதாய விசயங்களில் முயர்ச்சியற்று எல்லாம் இறைவன் செயலென்றிருப்பதே எங்கள் முன்னேற்றத்திற்கு முட்டுக்கட்டையாய் இருக்கிறது” என்று பதில் எழுதியிருந்தார். (1933 ஜூலை 23 குடி அரசு இதழில் வெளியான கட்டுரையிலிருந்து சில பகுதிகள்)

15 September 2020

Monday, September 14, 2020

அறிஞர் அண்ணா மாநிலங்களவையில் ஆற்றிய கன்னிப் பேச்சு

 


MAIDEN SPEECH OF ARIGNAR ANNA ON IN RAJYA SABHA

MOTION OF THANKS ON PRESIDENT'S ADDRESS—

 

SHRI C. N. ANNADURAI (Madras): Revered Chairman, I am extremely thankful to you for having given me this opportunity to associate myself with the observations made in this august assembly. Of course, I was a bit hesitant to take part in the discussions this session, because I thought that my method ought to be to listen and learn this session rather than talk and rake up controversies. But the very congenial atmosphere that I find in this august House has emboldened me to join the rich chorus of praise that has been showered upon the President of this great country. I join along with others in paying my tributes to the unstinted service of our President though he has got failing health, and when I pay a tribute to Babu Rajendra Prasad, the President, I do not claim to have been a camp-'follower of the President.

I do not have an identity with the ideolcgies which the political party to which he is wedded has got. I was admiring the very able effort of the President from a vast distance. Perhaps, that gives me strength as well as weakness, weakness in the sense that I cannot have the same amount of warmth that others who have worked along with him would have claimed, and strength in the fact that the amount of tribute that I pay to the President is not to be construed as a dutiful party man's tribute to another party man but of one who having seen from a distance the unstinted service of the President pays the tribute that is due to him. Therefore, Sir, while I express my respect, when I pay my tribute, to the hon. President, I have to couple it unfortunately with a senile of disappointment with the Address that he has favoured to deliver to us. As students of constitutional history know, it is only the Government that is speaking through the President and, therefore, any remark, bitter or otherwise, which is stated about the Address is not to be construed—and I am very confident it would not be construed—as anything against the President. But in spite of the President, the Government have failed to deliver the goods as it were. Therefore, Sir, Members on the opposite side have got certain sentiments to express about that.

I have had the benefit of having \ listened to a veritable disposition on planning by the Father of Planning, if I may call so, the hon. Mr. V. T. Krishnamachari. But on going through the President's Address, I find that it reads more like the prospectus of a company rather than a message of hope and ideals—prospectus of a company because that company today seems to be in need of more and more members^— prospectus of a Company because that Company has been found to be needy. Therefore, Sir, throughout the speeches from the ruling party on the Address and the Motion of Thanks, I found a sort of jubilation, a sort of elation on their part— "Oh, we have been elected by the people for three consecutive terms. Therefore, whatever we say is correct, whatever we do is correct and the smaller parties have no right to question our rights and our prerogatives." Sir, I may point out that after having got victory in the General Elections, any party has got the right to be jubilant. But may I, with your permission, point out to the ruling party that it is not very astounding for a wellorganised and well-funded party like the Congress to win the elections pitted as it is against opposition groups of varied interests and varied ideologies? May I point out, Sir, that the strength of the Congress does not lie in itself; the strength of the Congress lies in the weakness of the opposition parties? Therefore, instead of being jubilant over the victory, the ruling party should learn to be humble, magnanimous, liberal and democratic. Therefore, the very first thought, the very first sentiment that Members on this side were pleased to state was about the corrupt practices in elections. Sir, as the Members on this side spoke about the corrupt practices in the elections, the people of the ruling party rose up to ask whether it could be proved. Sir, may I point out that if we were able to lay our hands on proofs, we could have dragged them into courts of law rather than come to this august assembly to present our sentiments? It is not always easy for parties placed at a disadvantage to produce proofs. We lay more emphasis on the philosophic side rather than the legal side of the matter. Did we not see some time ago strictures from High Courts that the ruling party—though it may be legal on their part to take donations from industrial firms which is highly immoral—got their weapons from the armoury of Tatas and Birlas? They did not find it below their dignity even to go to the Mundhras for funds. Has the country forgotten wherefrom their election fuijd was built up? Is it on this basis that the ruling party is jubilant? Perhaps, the ruling party Members might say that corrupt practices can be found in other political parties too. But as the premier political party of this vast sub-continent, is it not the duty of the Congress to set high traditions? I am reminded, Sir, of the sayings of Sanskrit Pandits, "Yatha Raja Tatha Praja". Whatever traditions the Congress set, other political parties may follow. I conveniently use the word "may" because "may" imply "may not" also. Therefore, our first point is that this election was not fair and free and the people's will was not legitimately consulted. Therefore, if at least during the next elections the ruling party does not associate itself with the protagonists of free bonus, profiteers and permit-mongers, and as Mr. Ganga Sharan Sinha stated the other day, if Members of the ruling party and the Cabinet resign at least six months before the general elections, I challange, Sir, the ruling party to come back to power. Therefore, the first ingredient that the President wants in his Address is that we should build up high democratic traditions by dissociating ourselves from the . . .

SHRI N. SRI RAMA REDDY (Mysore): Is there any democratic precedent for this?

MR. CHAIRMAN: He is asking whether there is any democratic precedent for resigning six months earlier.

SHRI BHUPESH GUPTA (West Bengal): There is hardly any precedent, Sir, to interrupt a maiden speech.

SHRI C. N. ANNADURAI: Of course, Sir, this is my maiden speech. I am not bashful of interruptions therefore, I like them. The second point that I want to make on the President's Address is that I understand that three cardinal principles are being enunciated in the President's Address—democracy, socialism and nationalism. As far as democracy is concerned, unless we have got proportional representation coupled with a system of referendum initiated in a vast sub-continent like this, you cannot have any utility for democracy. It is, therefore, that I regret very much that the President in his Address has not given the shortcomings of democracy as it has been worked out for the past ten or fifteen years. Therefore, I would request this House to consider the matter, whether it is not necessary and expedient now at least to have a free thinking on the tenets of democracy.

About socialism, Sir, the other day I found in this House a new meaning given to socialism. When my hon. friend, Mr. Ramamurti was telling the House about the big industrial concerns, the Tata^ and Birlas, I found an hon. Member giving an amazing interpretation of shares and profits. He was pleased to say that though crores and crores of rupees are gathered as profit, it does not go to the coffers of the individual capitalist like the Tatas and Birlas, but it is being disbursed to the shareholders. Sir, if that is the economic interpretation, why do we have two sectors, public and private? If my hon. friend thinks that private is public, that private industries controlled by Tatas and Birlas are after all public, why make a differentiation between public and private? Sir, he was far off the mark when he said that these shares and profits were distributed and disbursed. Sir, we have had Committees which have gone into the question and they have stated that powerful industrial empires have been built up, monopolies have grown. I find that the Prime Minister of this country has stated that the question should be looked into. I understand that, a Committee is working and they are going to find out how and where the amount of wealth produced by the two Plans has gone. Therefore, Sir, instead of arguing that socialism is to be of a different kind, give it some other name; why drag in the name of socialism and give your own interpretation to socialism? Socialism is not mere welfare because socialism is something other than guaranteeing welfare. It works out to create equality. I am aware, according to Laski, that equality is not identity of treatment, but affording equal opportunities for all. But in this country of ours, can we say that equal opportunities have been given or is being given t0 all? What about the Sche duled Castes, what about the Back-ward Classes? Some time ago I read in the papers that there was a conference at Hyderabad of the Scheduled Castes and Tribes wherein the Prime Minister and hon. Mr. Jagjivan Ram were present, not to present a united front but to give varied opinions. The Prime Minister was said to have stated there that distinctions like Scheduled Castes and Backward Classes were not to be allowed hereafter and Mr. Jagjivan Ram, naturally enough, rose to say that the Scheduled Castes and the Scheduled Tribes need patronage because they have been driven to the last rung of the society. If two such stalwarts can hold different views and remain in the same party, is it any wonder, Sir, that there is difference in ideology between the ruling party and other parties? Therefore it is that I would say that the interpretation given to socialism and the implementation of socialism are not leading us towards socialism.

Here I have got to refer to what a great friend of India, an admirer of this Government, the Ambassador of the United States of America, but an economist, D*. Galbraith, nays about our socialism. He has called it "post-office socialism". Why is it that Prof. Galbraith calls it "post-office socialism"? That is because he says that public enterprises should be run to maximise revenues, that is to say, profits, in a developing countrv like India. He points out that both America and India do this. The idea is + hat the profits made should in turn be ploughed back into the unit, should be reinvested, and it should be used for the good of the people. Just now we have been hearing the observations of the hon. Member, Shri V. T. Krishna-machari. He was stating that in the public projects, whether they be irri-gational projects or power projects or industrial projects, the returns are not up to the mark. He says that the returns are not up to the mark and adequate. It is because of the difference in the interpretation of socialism that we are not getting enough returns. I would say that much money has been sunk in the public sector. But neither have the targets been reached nor are the returns commensurate with the efforts taken or the sonets sung about Sindri or Bhakra or other projects. Sir, I would hasten to state that I must not be misconstrued to mean that I am against planning or against the public sector. I am all for planning and all for the public sector, but if in the public sector the return is so meagre, if in the implementation of the public sector there is so much of wastage we have to see to it. There are rumours about corruption. I am not in a position to present facts and figures, but the rumour is wide-spread that there is corruption and maladministration and other evils connected with the public sector. Therefore, I feel that the President should have stated in his Address that in spite of having the vision of socialism, we are not moving towards that socialism. The third point which is a point that is very intimate so far as the party to which I have the honour to belong is concerned, is nationalism. Or to put it in the current turn, a term which has become very current now, I would call it "national integration". But, Sir, before coming to the point and to the nature or method to be followed for national integration, may I point out that to think about national integration fifteen years after independence, fifteen years after the working of a national Government, is something which is against all that we have been thinking and doing al] these years. Are we to take, Sir, that all the efforts of the national leaders all these years have not been fruitful? Why is it that we are forced today to speak or to chalk out methods, of national integration?

We, from the South, especially from Tamil Nad, while we are sitting here, flid hon. Members though they know English, speaking in Hindi and putting questions in Hindi and getting answers in Hindi. At that time I find a twinkle in their eye, as if to say "You people, unless you learn Hindi, you have to keep quiet." Is that the way to national integration Sir, may I say, even at the point of being misunderstood, that the very term "national integration" is a contradiction in terms? People integrated become a nation and if they become a natior, where is the necesity for integration? Therefore, that term "national integration" ?hows the poverty of ideas which has been holding away all this time. I would, therefore, say this. Let us have a re-thinking. We have a Constitution, of course. Stalwarts of this country sat and devised the Constitution. But the time has come for a rethinking, for a re-appraisal, for a re-valuation and for a re-interpretation of the word "nation".

I claim, Sir to come from a country, a part in India now, but which, I think, is of a different stock, not necessarily antagonistic. It does not mean it is antagonistic. It means only being supplementary to or complementary to not necessarily antagonistic to one another. I belong to the Dravidian stock. I am proud to call myself a Dravidian. That does not mean that I am against a Bengali or a Maharashtrian or a Gujarati. As Robert Bums has stated, "A man is a man for all that." Therefore, it is that I say that I belong to the Dravidian stock and that is only because I consider that the Dravidians have got something concrete, something distinct, something different, to offer to the nation at large. Therefore, it is that we want selfdetermination. After coming here I must say that many times I have found great kindness from hon. Members. I did not expect so much kindness when I came here. I find that this kindness even make3 me forget the animosities that had been created by certain Hindi people. I would very much like to be one with you. I would very much like to be with you as one nation. But wish is something and facts are different. We want one world, one government. But we forget national frontiers. The other day I found the hon. Member Shri Dahya-bhai Patel speak and when he spoke about Gujarat there was such fire in his words and I felt, about such an industrially advanced State—Gujarat— he speaks thus: "I come from Gujarat, I am talking of Gujarat" and so on. Take my State of Madras. It is backward taking into consideration everything. You have here four steel plants. We have been crying hoarse for a decade and m'ore for a steel plant, but what have they given? They gave the portfolio to a new Minister, not the steel industry to us. Perhaps, if hon. Subramaniam had not come here he might have been pre sing for the steel industry from there. Is it diplomacy or prudence or political expediency? I don't know which— but y'ou have brought him here ana" you are going to ask him to reply to the demand of the South.

That is what the Britishers were doing— divide and rule, barter and get money, marshall out figures and demolish arguments. I would say that the fact that we want separation is not to be misconstrued as being antagonistic. Of course, I can understand the feelings that Would very naturally arise in the minds of people in the northern area whenever they think of partition. I know the terrible consequences of partition and I am deeply sympathetic towards them. But our separation is entirely different from the partition which has brought about Pakistan. I would even say that if the ideal is being considered and if sympathetic treatment is afforded, there need be no heat generated. There would not be any amount of consequences. Fortunately, the South itself is a sort of a geographical unit. We call it the Deccan plateau or the peninsula. There will not be any amount of people migrating from this place to that. There will n'ot be any refugee problem. I would ask you to very calmly favour deeper thoughts sympathetically towards that problem.

SHRI JOSEPH MATHEN (Kerala): And what will be the language of the Southern State?

SHRI C. N. ANNADURAI: Sir, the language and other details will be worked out by a Constituent Assembly. Therefore, Sir, the position today is, whatever may be your reading of the situation, fox whatever we do not get in the South, the masses are ready to lay the entire blame on the Indian Government. There will be very natural reasons for not opening certain industries there but the moment we are denied a steel plant, the moment we are denied new railway lines, the moment we are denied an oil refinery, the man in the street in the South gets up and says, "This is the way of Delhi. This is the way of northern imperialism and unless y'ou come out of that imperialism you are not going to make your country safe, sound, plentiful and progressive". Therefore, it is, Sir, that when I talk about separation. I represent the resurgent view of the South and as the illustrious pers'on, Mira Behn, stated some time ago, the natural unity that we found when we were opposing the Britisher is not to be construed as a permanent affair. The principle of separation or, to put it in its own correct way, to call it an act of the principle of self-determination has been accepted by leaders of international repute and more than that, by the Prime Minister of the subcontinent of ours. During the days of Pakistan controversy, Pandit Jawaharlal Nehru, speaking, if I remember correctly, on the Kapurthala grounds, stated categorically that the Congress as an organisation would try to keep every unit within the Indian Union but if any Indian unit decided to secede, the Congress would give consent for that. Thus, the Congress has recognised the principle of self-determination. I make this bold appeal to that liberal thought, to that democratic spirit and despite the fact that he has become the Prime Minister, I think part of the old fire is still burning in his heart. Why ntot give selfdetermination to the peninsular India? After that India will not be impoverished. I would say that that decision would pave the way for raising the stature of India. I am inviting those people who want to keep India one and indivisible to make it a comity of nations instead t)f being a medley of disgruntled units here ana there. Sir, whenever Members representing different units get up and plead for this project or that project, do they not to that extent forget that India is one and indivisible? Did not our Maharashtra friends, when they wanted a Maharashtra State, at that time forget that India was one and indivisible? Was not the Bengali infuriated when Berubari was taken away and switched over to Pakistan? Was not Bihar infuriated over the claims of Orissa? Is it not a fact that animosity was created over language between Assam and Bengal? While I like that supreme Indian unity and idealogy, whatever these things are, just to brush aside other things by saying that these are all regionalism, parochialism and the like, is to burke it. I would like this House to face this issue squarely and grant self-determination for that part of the country from which I come, the Dravidian part.

SHRI N. M. LINGAM (Madras): Why not self-determination be granted, following your logici to all the States constituting the Union? That would be logical.

SHRI C. N. ANNADURAI: Well, my hon. friend can advocate that. I am pleading for separation 'of Dravida Nad not because of any antagonism but because if it is separated, it will become a small nation, compact, homageneous and united wherein sections of people in the whole area can have community of sentiment. Then we can make econ'omic regeneration more effective and social regeneration more fruitful. Sir, it was only ten days ago that I came to Delhi. I did not wander or saunter along all the avenues but wherever I went, I found avenues, new roads, parks—they are to be found in New Delhi. Why is it, Sir, that it did not occur to the Indian Government that a single avenue be named after a Southerner?

Does that mean that people of the South will have to be second-rate citizens?

SHRI N. SRI RAMA REDDY: There is the Thyagaraja Road, named after the great musician saint.

AN HON. MEMBER: What more do you want? (Interruptions.)

SHRI C. N. ANNADURAI: Sir, I am surprised at the advocacy of the hon. Mr. Lingam. If he is satisfied with Sir Theagaraya—or is it the Thyagaraja of kirtana fame—road, if he is satisfied with that, I beg to submit that that is n'ot enough fox the South. Come to any southern town. You can saunter in Motilal Nehru Park; you can enter Jawaharlal Nehru Reading Room; you can go to Kamla Nehru Hospital.

SHRI N. SRI RAMA REDDY: That shows integration.

MR. CHAIRMAN: Order, Order. Let him continue.

SHRI C. N. ANNADURAI: You can mot'ox through Abul Kalam Azad Road. Why is it that such a thing is not found in this part of the country? And, Sir, look at the sentiments of the Southerners. When I am pleading for the South it is only my southern friends who come and say, "Don't plead; we are quite all right". This is due to the fear complex instilled info the mind of representatives of the South because if they plead for something they are dubbed as separatists and it may be taken that these people have joined the D.M.K. and, therefore, it may be that their political future might be lost. That is why people get up and say, "Oh, you have got this road and that road". Am I not aware of that? I am as fully J aware of that as Members from the South 'of other political parties are. I am pleading for a national cause, not for parochialism, not for party principle. I want that this great State of ours should have self-determination so that it can contribute its mite to the whole world because, Sir, we have got a culture peculiar t'o ours. There may be a similarity between the culture obtaining in Dravida Nad and the culture that is to be found in other places. And I am reminded, Sir, of your very scholarly statement made some time ago that India is united because Rama and Krishna are being worshipped and venerated from the Himalayas right up to Cape Comorin. So too is Jesus he'd in respect and veneration throughout the world and yet you have got nation—States in Europe and new and newer nation-States are coming up in the world and in what has been termed erroneously as the sub-continent of ours. Therefore, I regret very much that Hie President has not stated anything about the neo-nationalism that is surging up in the South. Sir, I have stated that there are three tenets, democracy, socialism and nationalism. I would conclude by saying that democracy is distorted, socialism is emaciated and nationalism misinterpreted. I think in the coming years there will be a new sense of appreciation and the needs and philosophy of the South will be mote appreciated and selfdetermination accorded to Dravida Nad from where I have the honour to come. Thank you. 

 

Monday, September 7, 2020

 


வீர வரலாற்றில் இன்று (செப்டம்பர் 8) ஜூலியஸ் பூசிக் நினைவு தினம்

நூல் அறிமுகம் : தூக்குமேடைக் குறிப்பு

வரலாற்றைத் தெரிந்துகொள்வோம்…

ஜூலியஸ் பூசிக் – 1903-1943

மே தினம் – சிறையில் கொண்டாடப்பட்ட விதத்தையும் தெரிந்து கொள்வோம்

1943இல் அன்றைய செக்கோஸ்லேவேகியா, இதர ஐரோப்பிய நாடுகளைப்போலவே மாபெரும் இடுகாடாக மாறியிருந்தது. சர்வாதிகாரி ஹிட்லரின் படைகள் மக்களைக் கொன்றுகுவித்த வண்ணம் இருந்தன. ஐரோப்பாவில் இருந்த பல அறிவுஜீவிகள் மற்றும் எழுத்தாளர்கள் ஹிட்லரின் அடிவருடிகளாக மாறி அவனுக்கு சேவகம் செய்தபோதிலும், பலர் அவனை எதிர்த்து வீரமரணம் எய்தினர். இவர்களில் ஒருவர்தான் தோழர் ஜூலியஸ் பூசிக்.

தோழர் ஜூலியஸ் பூசிக் ஒரு நாடக விமர்சகர், இதழியலாளர் மற்றும் தலைசிறந்த ஒரு கம்யூனிஸ்ட்டும் ஆவார். 1942 ஏப்ரல் 24இல் கைதுசெய்யப்பட்ட அவர். தோழர்களைக் காட்டிக்கொடுக்க வேண்டும் என்று வற்புறுத்தப்பட்டு மிகவும் கொடூரமானமுறையில் சித்திரவதைக்கு உள்ளாக்கப்பட்டார். ஆயினும் அவரிடமிருந்து ஒருவார்த்தைகூட வெளிவரவில்லை. இறுதியில் அவர் 1943 செப்டம்பர் 8 அன்று கெஸ்டபோ சிறையில் 40ஆவது வயதில் தூக்கிலிடப்பட்டார்.

1945 மே மாதத்தில் ஜெர்மனியில் ஹிட்லர் தோற்கடிக்கப்பட்டபின்னர், சிறையிலிருந்த அனைத்துக் கைதிகளும் விடுவிக்கப்பட்டனர். அப்போது, ஜூலியஸ் பூசிக்கின் வாழ்க்கைத்துணைவியாரும் தோழருமான அகஸ்டினா, பூசிக்கின் சக சிறைவாசி ஒருவரிடமிருந்து, பூசிக் சிறையில் இருந்தபோது தனக்கு இழைக்கப்பட்ட கொடுமைகளை. ஒரு செக் காவலர்  தொடர்ந்து கொடுத்துவந்த தாள் மற்றும் பென்சில் உதவிகொண்டு எழுதி வந்ததாகவும். அவை கோலின்ஸ்கி என்பவரிடம் பத்திரமாக இருப்பதாகவும் அறிந்தார். அகஸ்டினா அவரைத் தேடிக்கண்டுபிடித்து, ஜூலியஸ் பூசிக் எழுதிய தாள்களைத் தொகுத்து, “தூக்குமேடைக் குறிப்புகள்” என்ற பெயரில் வெளியிட்டார். இந்த  சிறைக்குறிப்புகள் நூலில் ஜூலியஸ் பூசிக், சிறையில் தான் இருந்த 411 நாட்களில் நடைபெற்ற கொடுமைகளையும் விவரித்திருப்பார். செக்கோஸ்லேவேகியாவில்  சாமானியமான ஆண்களும் பெண்களும் செக்கோஸ்லேவேகியாவின் விடுதலைக்காக எப்படி ரத்தம் சிந்தியுள்ளனர் என்பதை இது விளக்கும். பின்னர் செக்கோஸ்லேவேகியா 1945இல் விடுதலை அடைந்தது.

1903 பிப்ரவரி 23இல் பிரேக் நகரில் ஒரு தொழிலாளி வர்க்கக் குடும்பத்தில் பிறந்த தோழர் ஜூலியஸ் பூசிக், பிரேக் பல்கலைக் கழகத்தில் கலை-இலக்கியம். இசை ஆகியவற்றைப் படித்துத் தேறியவர். பின்னர் தொழிலாளியாக மாறிய அவர் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியில் இணைந்தார். கம்யூனிஸ்ட் மாணவர் அமைப்பில் முன்னணித் தலைவராக மிளிர்ந்தார். செக்கோஸ்லேவேகியா கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் அதிகாரபூர்வ ஏடான ரூட் பிராவோ இதழில் ஆசிரியராகவும் உயர்ந்தார். அப்போதுதான் ஹிட்லரின் நாசிப் படையினரால் கைதுசெய்யப்பட்டார்.

தோழர்களே, ஜூலியஸ் பூசிக்கின் தூக்குமேடைக் குறிப்புகள் நூலை தோழர் இஸ்மத் பாஷா மிக அற்புதமாகத் தமிழாக்கம் செய்திருப்பார். அவசியம் அனைவரும் அதனைப் படித்திட வேண்டும் என்று கேட்டுக்கொள்கிறேன்.

அதில் மே தினத்தை எப்படித் தோழர்கள் சிறையில் கொண்டாடினார்கள் என்பதை தோழர் ஜூலியஸ் பூசிக் எழுதியிருப்பதைப் படித்துப் பாருங்கள்.

மே முதல் நாள். வானம் வெளுப்பதற்கு முன் சிறைக் கூண்டின் மூன்று மணி அடிக்கிறது. முதல் தடவையாக அதன் ஓசை என் காதில் கணீர் கணீர் என்று விழுகிறது. பிரக்ஞை முழுவதும் மீண்டுவிட்டது. ஜன்னல் வழியாகப் புதுக்காற்று வீசுகிறது. அது என் விலாப்புறமாகச் செல்கிறது! படுக்கையின் வெளியே நீட்டிக் கொண்டிருக்கும் வைக்கோல் நுனிகளை அசைக்கிசறது. இப்போதுதான் எனக்குத் தெரிகிறது, வைக்கோல் நுனிகள் என் முதுகை உறுத்துகின்றன என்று. மூச்சு விடுவது மிகவும் கஷ்டமாகத் தோன்றுகிறது. உடலின் ஒவ்வொரு அணுவும் வலிக்கிறது. ஜன்னலைத் திறந்தவுடன் சட்டென்று பார்ப்பதுபோல் இதுதான் என் முடிவு என்று சட்டென்று புரிந்துகொள்கிறேன். நான் செத்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.

சாவே! என்னிடம் வர உனக்கு வெகுநேரம் ஆகிவிட்டது. ஒரு காலத்தில் உன்னைச் சந்திப்பதற்குள் பல ஆண்டுகள் கழிந்துவிடும் என்றுதான் நினைத்தேன்! சுதந்திர மனிதனாய் வாழலாம்; பற்பல வேலைகளைச் செய்யலாம்; மனம் பூரிக்க நேசிக்கலாம்; இன்பம் பொங்கப் பாடலாம்; நானிலமெங்கும் சுற்றித் திரியலாம்; குதூகலிக்கலாம்... இப்படியாக எண்ணினேன். அப்போதுதான் நான் பலப் பருவம் மாறிப் பக்குவமடைந்திருக்கிறேன். என் உடம்பில் நிரம்பத் தெம்பு இருந்தது. ஆனால் இப்போது அது இல்லை; குன்றிக் குறைந்த வருகிறது.

நான் வாழ்வை நேசித்தேன், அதன் எழிலுக்காகப் போராடப் புறப்பட்டேன். ஜனங்களே! உங்களை மனப்பூர்வமாக நேசித்தேன். நீங்களும் என்னை நேசித்தபோது என் மனம் குளிர்ந்தது. என்னை நீங்கள் தவறாகப் புரிந்துகொண்டபோது, என் இதயம் வேதனையில் வெந்தது. உங்களில் யாருக்காவது நான் ஏதாவது தீங்கு இழைத்திருந்தால் அருள்கூர்ந்து மன்னித்துவிடுங்கள், என்னால் உற்சாகம் அடைந்தவர்கள் யாரேனும் இருந்தால், என்னை மறந்துவிடும்படி அவர்களைக் கேட்டுக் கொள்கிறேன். என் இறுதி விருப்பம்; நான் விட்டுச் செல்லும் உயில்!

அப்பா! அம்மா! சகோதரிகளே! உங்களுக்கு –

என் ஆருயிர் மனைவியே! உனக்கு-

இன்னுயிர் தோழர்காள்! உங்களுக்கு –

நான் நேசித்த ஒவ்வொருவருக்கும்-

இதுதான் என் உயில்.  துயரத்தின் தூசியைக் கண்ணீர் கரைத்துவிடும் என்று நினைத்தால், சிறிது நேரம் அழுங்கள். ஆனால் வருத்தப்படாதீர்கள், நான் மகிழ்ச்சியாக வாழ்ந்தேன், மகிழ்ச்சிக்காகச் சாகிறேன், என் சமாதியில் துக்க வேதனையை நிறுத்துவது கொடுமையாகும்.

மே முதல் நாள்!

இந்த நன்னாளில் பொழுது புலர்வதற்குள் நாங்கள் எழுவோம். கொடிகளைத் தயார் செய்வோம். இந்த நேரத்தில் மாஸ்கோவில், மே தின அணிவகுப்பில் செல்லும் பொருட்டு முதல் வரிசையினர் ஆயத்தமாகி, தத்தம் இடத்தில் தயாராகப் போய் நிற்பர், இன்றைக்கு இந்நேரத்தில் மனித சுதந்திரத்தைக் காப்பதற்காக நடைபெறும் மகத்தான இறுதிப் போரில் லட்சோபலட்சம் மக்கள் சமர் புரிந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். நான் அவர்களில் ஒருவன். அவர்களில் ஒருவனாகவே என்றுமிருப்பேன். சுதந்திரத்திற்கான இறுதிப் போரில் ஒரு வீரனாயிருப்பது எவ்வளவு மகத்தான பாக்கியம்?

ஆனால் சாவது சௌந்தர்யமானதல்ல. எனக்கு மூச்சுத் திணறுகிறது. இருமல் பக்கத்திலுள்ளவர்களை எழுப்பிவிடும் போலிருக்கிறது. கொஞ்சம் தண்ணீர் குடித்தாள் ஒரு வேளை... ஆனால் தகரக் குவளையில் இருந்த தண்ணீர் முழுவதும் தீர்ந்துவிட்டது. அதோ அந்த மூலையில், கேவலம் ஆறு அடி தூரத்தில்... முகம் கழுவும் இடத்தில் தண்ணீர் ஏராளமாக இருக்கிறது. ஆனால் அங்கு போய்ச் சேர என் உடம்பில் வலுவிருக்கிறதா?

ஓசைப்படாமல் குப்புறப்படுத்தவாறே நகர்கிறேன். மிக மெதுவாக... சாவின் பெருமை மற்றவர்களை எழுப்பாமல் இருப்பதில்தான் இருக்கிறது என்ற எண்ணமோ என்னவோ? கடைசியாக அங்கு போய்ச் சேர்கிறேன். தொட்டியிலிருந்து ஆர்வத்துடன் தண்ணீரைக் குடிக்கிறேன்.

போகவும், குடிக்கவும், திரும்பி ஊர்ந்துவரவும் எவ்வளவு நாழியாயிற்று என்பது எனக்குத் தெரியாது. மீண்டும் நினைவு தப்புகிறது. கை நாடியைத் தடவிப் பார்க்கிறேன். ஒன்றும் புரியவில்லை. இருதயம் திடீரென்று தொண்டை பக்கம் பாய்கிறது. உடனேயே பழைய ஸ்தானத்தில் குதிக்கிறது. அதன் கூடவே நானும் கீழே விழுகிறேன். இடையே காரெக் கூறியது மட்டும் காதில் கேட்கிறது. 

"அப்பா! அப்பா! கேட்கிறதா? பாவம்? இறுதி மூச்சு விடுகிறான்."

காலையில் டாக்டர் வந்தார்.

ஆனால் இவைகளையெல்லாம், பிற்காலத்தில் மிகவும் பிற்காலத்திலேயே அறிந்தேன்.

அவர் வந்தார், என்னைப் பரிசோதித்தார், தலையை அசைத்துவிட்டு ஆஸ்பத்திரிக்குப் போனார். வயித்திய ரிப்போர்ட்டை எடுத்து, என் பெயருக்குமுன் நேற்று மாலையில் எழுதப்பட்டிருந்த மரணம் என்ற வார்த்தையை அடித்துத் திருத்திவிட்டு, ஒரு நிபுணரின் சுய திருப்தியோடு கூறினார்:

"அவனுக்கு ஒரு குதிரையின் வலுவிருக்கிறது."

                                    ***         ***

இடைவேளை மே தினம், 1943

இன்று 1943-ஆம் வருட மே தினம். இதை ஒரு இடைவேளையாகக் கருதுகிறோம். இதில் எழுதுவதற்கு எனக்கு ஒரு வாய்ப்பு கிட்டியிருக்கிறது. என்னே என் பாக்கியம்! ஒரு வினாடி நேரம் திரும்பவும் கம்யூனிஸ்ட் பத்திரிகை ஆசிரியனாக வேலை செய்யச் சந்தர்ப்பம்! புதிய உலகப் போராட்டச் சக்தியின் மே தின அணிவகுப்பைப் பற்றி எழுத ஒரு வாய்ப்பு, எத்தகைய அதிர்ஷ்டம் இது!

மே தினத்தைப் பற்றி எழுதப் போகிறேன் என்றவுடன் பட்டொளி வீசிப் பறக்கும் கொடிகளைப்பற்றி எழுதுவேன் என்று எதிர்பார்க்காதீர்கள். அதைப்பற்றி எழுதப் போவதில்லை. உணர்ச்சிகரமான சம்பவங்களைப்பற்றி வர்ணிப்பேன் என்று நினைக்க வேண்டாம். அப்படிப்பட்ட வர்ணனைகளை மக்கள் நிரம்ப விரும்புகின்றனர் என்பது உண்மையே. ஆனால், நான் அப்படிப்பட்ட சம்பவங்களைவிட மிகமிகச் சாதாரணமான நிகழ்ச்சிகளையே இப்போது எழுதுகிறேன். ஏனெனில், இப்போது இவ்விடத்தில், முந்திய வருடங்களில் பிரேக் நகர வீதிகளில் மே தினத்தன்று வானமதிரக் கோஷமிட்டு ஆயிரக்கணக்கான கொடிகளைப் பறக்கவிட்டு பவனி வந்த லட்சோப லட்ச ஜனங்கள் பிரசன்னமாகி இருக்கவில்லை. மாஸ்கோவின் செஞ்சதுக்கத்தில், ஆழி அலைகளைப் போல் சாரைசாரையாக அணிவகுத்துப் போகும் லட்சக்கணக்கான மக்களும் இங்கு இல்லை. லட்சக்கணக்கான பேர் அல்ல, நூற்றுக்கணக்கானவர்கசள் கூட இங்கு இல்லை, விரல்விட்டு எண்ணத்தக்க ஒருசில தோழர்கள்தான் இருக்கிறார்கள். இருந்தாலும் முக்கியத்துவத்தில் அந்த மகத்தான அணிவகுப்புகளுக்கு இது எவ்விதத்திலும் குறைந்ததல்ல. ஏனெனில், இங்கு நாங்கள் பார்க்கும் காட்சி அலாதியானது. இங்கு புதிய உலக சக்திகள் வீதி அணி வகுப்பில் விமர்சிக்கப்படவில்லை. கொஸ்ர நெருப்பு ஆற்றிலே பரீட்சிக்கப்படுகின்றன. நெருப்பு ஆற்றில் எதிர்நீச்சு நீந்தும்போது, அவை பொசுங்கி சாம்பலாகிவிட வில்லை, வலுவுள்ள எஃகாக உருவாகின்றன. வீதியில் அல்ல, போர்முனை அகழிகளில் நடைபெறும் விமர்சனம் இது. அகழிகளில் சாம்பல் நிறமான போர்க்கள உடையை அணிந்து நிற்கிறோம் நாங்கள். மிக மிகச் சிறிய காரியங்களைச் செய்வதன் மூலம் இந்தப் பரீட்சை இங்கு நடத்தப்படுகிறது. போராட்ட உலைக்களத்தில் புகுந்து வராத உங்களுக்கு இதைப் புரிந்துகொள்ள முடியுமோ, முடியாதோ சந்தேகம்தான். ஒருவேளை புரிந்துகொண்டாலும் கொள்ளலாம். நான் சொல்கிறேன், நம்புங்கள்.

காலை, அடுத்த அறையிலுள்ள தோழர் சுவரில் தட்டுகிறார். அது பீத்தோவன் பாட்டின் தாளம். அது காலை வாழ்த்துக்கள். மற்ற நாட்களைவிடப் பலமாக இன்று அவர் தாளம் போட்டு வாழ்த்துகிறார். மற்ற நாட்களைவிட, இன்று அது பரவசமாக ஒலிக்கிறது. ஸ்தாயியை உயர்த்திப் பேசுகிறது சுவர்.

இருக்கிற ஆடைகளில் சிறந்ததை எடுத்து உடுத்திக்கொள்கிறோம். எல்லா அறைகளிலும் இப்படியே.

காலைச் சாப்பாடு குதூகலத்துடன் நடக்கிறது. ஏவல் கைதிகள் திறந்த அறைக்கு முன் வரிசையாகக் கறுப்புக் காப்பி, ரொட்டி, தண்ணீர் ஆகியவற்றைக் கொண்டுவந்து கொடுக்கிறார்கள். தோழர் ஸ்கொரியா, வழக்கத்துக்கு மாறாக இரண்டுக்கு பதில் மூன்று பன் ரொட்டிகளை என்னிடம் தருகிறார். அது அவருடைய மே தின வாழ்த்து. உஷாராக இருக்கும் அவர், தன் உணர்ச்சிகளை வெளியிட ஏதாவது சாதாரணமான காரியத்தை இவ்விதம் யோசித்துச் செய்கிறார். பன் ரொட்டிக்கு அடியில், என்னுடைய விரல்களை அவருடைய விரல்கள் இலேசாகப் பிடித்து அழுத்துகின்றன. அதில் உணர்ச்சிகள் பரிமாறிக் கொள்ளப்படுகின்றன. யாரும் பேசத் துணிவதில்லை. கண் ஜாடை காட்டுகிறார்களோ என்று பார்க்க, காவல்காரர்கள் எங்களுடைய கண்களையும் விடாமல் கவனிக்கிறார்கள். ஆனால் ஊமைகளுக்கு தங்களுடைய விரல்களாலேயே மிகவும்   தெளிவாகப் பேசிக்கொள்ள முடியும். 

எங்கள் ஜன்னலுக்குக் கீழே பெண் கைதிகள் உடற் பயிற்சிக்காக ஓடுகிறார்கள். மேஜை மேல் ஏறி நின்று, கம்பிகளில் முகத்தை வைத்து நான் அவர்களைப் பார்க்கிறேன். அவர்கள் ஒருவேளை அண்ணாந்து பார்க்கலாமல்லவா? அவர்கள் என்னை அண்ணாந்து பார்க்கிறார்கள் முஷ்டியை மடக்கி லால் சலாம் செய்கிறார்கள். திரும்பவும் சலாம் செய்கிறார்கள். கீழே இன்றைக்கு மற்ற நாட்களைவிடக் குதூகலமாக இருக்கிறது. வாஸ்தவத்திலேயே குதூகலமாக இருக்கிறது. இதை எல்லாம் காவல்காரர்கள் பார்க்கவில்லை. ஒரு வேளை பார்க்க விரும்பவில்லையோ என்னவோ, அதுகூட மே தின அணிவகுப்பில் ஒரு பகுதிதான்.

எங்கள் உடற்பயிற்சிக்கு நேரம் வருகிறது. பயிற்சியை முன்னின்று நடத்தும் பொறுப்பு என்னைச் சேர்ந்தது. இன்றைக்கு மே தினம். ஆகவே, நாம் ஏதாவது புதிய பயிற்சியை - காவல்காரர்கள் பார்த்தாலும் பொருட்படுத்தாமல் - செய்ய வேண்டும். முதல் பயிற்சி கத்தியை ஓங்கி ஓங்கி அடிப்பது போன்ற பாவனை. ஒன்று, இரண்டு, ஒன்று இரண்டு! அது முடிந்தவுடன் இரண்டாவது பயிற்சி. அறுவடை செய்வது போன்ற பாவனை. சுத்தியும் அரிவாளும் - தோழர்கள் புரிந்துகொள்கிறார்கள். வரிசை முழுவதிலும் ஒரு புன்னகை பரவுகிறது. எல்லோரும் உற்சாகத்துடன் பயிற்சியைச் செய்கிறார்கள். இதுதான் நம் மே தின அணிவகுப்பு தோழர்களே! இந்த அபிநயம்தான் நம் மேதினப் பிரதிக்ஞை. நாம் உறுதியாக இருப்போம். சாவை எதிர்நோக்கி நடப்பவர்களும் உறுதியாக இருப்போம்--இதுதான் அபிநயத்துக்கு அர்த்தம்.

அறைக்குத் திரும்புகிறோம். மணி ஒன்பது. கிரம்ளின் மணிக் கூண்டில் பத்து மணி அடிக்கிறது. செஞ்சதுக்கத்தில் அணிவகுப்பு ஆரம்பமாகிறது. கவனியுங்கள். அவர்கள் சர்வதேசிய கீதம் பாடுகிறார்கள். உலகம் முழுவதிலும் ஒலிக்கிறது அந்தக் கீதம். நம் அறையிலும் அது அது கம்பீரமாக ஒலிக்கட்டும். நாங்களும் அதைப் பாடுகிறோம். பிறகு ஒன்றன்பின் ஒன்றாய்ப் பல புரட்சிப் பாட்டுக்கள் தொடருகின்றன. நாங்கள் தனிமையில் இருக்க விரும்பவில்லை - இருக்கவுமில்லை. நாம் உலகத்தில் சுதந்திரத்துடன் பாடத் துணிவு கொள்கிறவர்களைச் சேர்ந்தவர்கள். அவர்கள் யுத்த களத்தில் சமர் புரிந்துகொண்டிருக்கிறார்கள். நம்மைப் போலவே ...

            குளிர்ந் துறைந்த சுவர்கள் கொண்ட

                கொட்டிச் சிறைக்குள்ளே

            இருந்து வாடுகின்ற என்றன்

                இனிமையான தோழர்காள்

            இன்று எங்கள் அணிவகுப்பில்

                இல்லை நீங்கள்; ஆயினும்

            என்றும் எங்களோடு நீங்கள்

                இருக்கிறீர் இருக்கிறீர்!

ஆம், நாங்கள் உங்கள் அணியில்தான் இருக்கிறோம்.

1943ஆம் வருட மே தினத்தைச் சிறப்பான முறையில் முடிக்க, 267ஆம் நம்பர் அறையில் ஒரு காரியத்தை மேற்கொண்டோம். ஆனால் அதுவே முடிவு அல்ல. பெண்கள் வார்டில் ஏவல் வேலை செய்கின்ற பெண் கைதி, செஞ்சேனையின் வழிநடை பாட்டை சீட்டி அடித்துக்கொண்டே முற்றத்தில் நடக்கிறாள். பாண்டி ஜங்கா என்ற பாட்டையும், மற்ற சோவியத் பாட்டுகளையும், பிறகு சீட்டியடிக்கிறாள். இவ்விதம் ஆண் கைதிகளுக்கு அதிக தைரியத்தை உண்டு பண்ணுகிறாள். அந்தந்த சமயம்; செக் போலீஸ் உடுப்பு உடுத்தியுள்ள மனிதர் என் அறைக்கு வெளியே காவல் புரிகிறார். அவர்தான் எனக்கு காகிதமும், பென்சிலும் கொண்டுவந்து இரகசியமாகக் கொடுத்தவர். நான் எழுதும்போது யாரும் திடீரென்று வந்துவிடாதபடி பார்த்துக்கொள்ளவே அவர் காவல் நிற்கிறார். அவரும் சீட்டி அடிக்கிறார். மேலும்,  என்னை இந்த எழுத்து வேலையில் ஈடுபடுத்திய செக் காவல்காரரும் சீட்டியடிக்கிறார். இவர்தான் நான் எழுதும் உதிரிக் காகிதங்களை ஒவ்வொன்றாக வெளியே திருட்டுத்தனமாகக் கொண்டுபோய், பிரசுரத்துக்கு உகந்த காலம்வரும் வரையில் மறைத்து வைப்பவர். இந்தத் துண்டுக்காகிதத்துக்காக அவருடைய தலையே போய்விடும். இருந்தாலும், சிறைப்பட்டிருக்கும் இன்றைக்கும், சுதந்திரமாக இருக்கும் நாளைக்கும் இடையே ஒரு காகிதப் பாலத்தைக் கட்டுவதில் இவர் தன் உயிருக்கும் துணிந்துவிட்டார். அவர்கள் எல்லோரும் வெவ்வேறு உடுப்பிலும், வேலையிலும் இருந்தபோதிலும், எல்லோருடைய போராட்டமும் ஒன்றேயாகும். அந்தப் போராட்டத்தில் எந்த இடத்தில் நிறுத்தப்பட்ட போதிலும், எத்தகைய ஆயுதம் கையில் கிட்டியபோதிலும், அவர்கள் அதற்கு ஏற்றபடி விட்டுக்கொடுக்காமல் வீரதீரமாகப் போராடுகிறார்கள். ஜீவ - மரணப் போராட்டத்தில் ஈடுபட்டிருக்கும் அவர்களைப் பார்க்கும்போது, வாஸ்தவத்திலேயே அப்படிப்பட்ட போராட்டத்தில் ஈடுபட்டிருக்கிறார்களா என்று உங்களுக்குக் கேட்கத் தோன்றும். ஏனெனில், அவர்களிடம் எவ்வித படாடோபங்களையும் உணர்ச்சி மனோபாவங்களையும், உங்களால் பார்க்க முடியாது.

புரட்சியின் போர்வீரர்கள் மே தினத்தன்று அணிவகுத்துப் போவதை எத்தனையோ தடவை நீ பார்த்திருக்கிறாய். அது கன ஜோர். ஆனால் இந்தச் சேனையின் சக்தியைப் போராட்டத்தில் மட்டுமே பார்க்க முடியும். அது வெல்லற்கரியது என்று உணர முடியும். சாவு நீ நினைத்தபடி கனமானது அல்ல. வீரம் எந்த ஜோதியினாலும் சூழப்பட்டிருக்கவில்லை. ஆனால் போராட்டம் கொடூரமானது. நீ நினைத்ததைவிடக் கொடூரமானது. அதில் இறுதிவரை தாக்குப் பிடித்து நிற்பதற்கும், இறுதியில் வெற்றியடைவதற்கும், கணக்கிட முடியாத அளவுக்குப் பலம் வேண்டியிருக்கிறது. இந்தச் சேனை நடைபோட்டுப் போவதை நீ பார்க்கிறாய். ஆனால் இதன் பலம் எத்தகையதென்பதை எப்போதுமே சரியாக உணர்கிறாய் என்று சொல்வதற்கில்லை. இது கொடுக்கும் அடிகள் ரொம்ப சாதாரணமானவை, முறையானவை.

இன்றைக்கு இதை நீ சரியாக உணர்கிறாய்.

1943ஆம் வருட மே தின அணிவகுப்பில் தெரிந்து கொள்கிறாய்.